بررسي اثرات ورزش ارادي بر شدت علايم قطع مرفين ناشي از نالوكسان در موش هاي سفيد آزمايشگاهي

Effects of voluntary exercise on severity of naloxone precipitated morphine withdrawal signs in rats

سابقه و هدف: : اعتياد به عنوان يك اختلال مزمن، نيازمند درمان طولاني است. تا كنون، اكثر روش‌هاي درماني كم اثر بوده‌اند. هدف اين مطالعه بررسي اثر ورزش ارادي بر شدت علايم قطع مرفين در موش هاي سفيد آزمايشگاهي بود. مواد و روش‌ها: موش‌ها به صورت انفرادي در قفس‌هاي مجهز به چرخ گردان (مخصوص ورزش ارادي) قرار داده شدند و در مدت 10 روز فعاليت ورزشي، هم‌زمان تزريق زير جلدي مورفين ( mg/kg 10) دو بار در روز با فاصله 12 ساعت دريافت كردند. گروه‌هاي كنترل غير ورزشي مرتبط، براي اين مدت در قفس هاي فاقد چرخ گردان قرار داشتند و مرفين يا سالين دريافت مي‌كردند. شدت وابستگي با قطع مورفين و تجويز نالوكسان هيدروكلرايد ( mg/kg 2) مطابق روش امتيازي تعديل يافته Gellert-Holtzman بررسي شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ميران فعاليت ورزشي (دويدن) دو گروه در مدت 10 روز با هم تفاوت نداشت. علايم ترك شامل تعداد انقباضات شكمي، تعداد wet dog shakes ، از دست دادن وزن 24 ساعته و نمره كل قطع مورفين در گروه ورزشي معتاد نسبت به گروه غير ورزشي معتاد به ميزان معني داري كمتر بود (0001/0 P= ). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه فعاليت فيزيكي ميزان وابستگي به مرفين را كاهش دهد و از اين رو، مي‌تواند به عنوان يك روش پاداش طبيعي ، جايگزين ساير روش‌هاي درماني شود.

Introduction: Addiction is a chronic disorder that requires long-term drug treatments. However, the most drug treatments programs have limited success. The aim of the present study was to investigate the effects of voluntary exercise on naloxone-precipitated morphine withdrawal signs in rats. Materials and Methods: All rats were individually housed in cages with a free access to a running wheel and received subcutaneous injection of saline or morphine (10 mg/kg) twice per day at 12 hr intervals for 10 days. Non-runner groups were confined to the similar cages with no access to the wheels, but treated by morphine or saline. Morphine dependent intensity was examined by acute morphine withdrawal and naloxone injection (2 mg/kg, IP) according to a modified version of the Gellert–Holtzman scale. Results: The results showed that there was no significant differences between control and morphine treated groups in running rates for a period of 10 days, indicating no effect of morphine on running activity. Withdrawal signs including abdominal contractions, wet dog shakes, weight loss (24h) and overall Gellert–Holtzman score were significantly lower in the exercising morphine treated rats as compared with non-exercising control rats (P= 0.0001). Conclusion: Our findings indicated that the physical activity diminishes severity of dependency on morphine. Thus, it could be a potential natural reward method for substituting with the others of care methods.