اثربخشي بازي‌ درماني كودك‌ محور بر خودمهارگري و بهبود رفتارهاي تكانشي در كودكان تك‌ والد

The Effectiveness of Child-Centered Play Therapy on Self-Control and Improvement of Impulsive Behavior in Single-Parent Children

زمينه و هدف: محروميت از پدر يا مادر يكي از شرايط خاص خانوادگي است كه به‌عنوان يك متغير مهم محيطي به‌طور مستقيم و غيرمستقيم مي‌تواند اثرات ويژه‌اي بر تحول و ابعاد مختلف رفتار كودك به‌خصوص در زمينه سلامت رواني، جسماني، و عملكرد تحصيلي داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي بازي‌ درماني كودك­ محور بر خودمهارگري و بهبود رفتارهاي تكانشي در كودكان تك‌والد است. روش: در اين پژوهش از طرح تجربي تك­ بررسي استفاده شده است. جامعه آماري اين پژوهش را كودكان پسر تك‌والد 12 – 6 ساله‌ خانه‌ ايراني مولوي مربوط به جمعيت مردمي امداد دانشجويي امام علي (ع) شهر تهران در سال 1395 تشكيل داده بود. نمونه‌ مورد مطالعه شامل 3 كودك پسر تك ­والد بود كه از جامعه مذكور به‌صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌ خودمهارگري كندال و ويلكاكس(1979) استفاده شد. مداخله آموزشي بازي‌درماني در 12 جلسه 45 دقيقه‌اي با فاصله 1 هفته بين جلسات انجام شد. روش تحليل داده‌ها به‌صورت تحليل نگاره‌اي بود و براي به دست آوردن اثربخشي بازي‌درماني از فرمول درصد بهبودي استفاده ‌شد. يافته‌ها: نتايج حاصل از تجزيه‌ و تحليل داده‌ها نشان داد هرچند كه بازي‌ درماني كودك­محور بر خودمهارگري و بهبود رفتارهاي تكانشي كودكان تك­ والد مؤثر بوده اما تأثير آن معنادار نبوده است. نتيجه ­گيري: بازي‌درماني به‌عنوان ارتباط بين­ فردي پويا بين كودك و درمانگر است كه به‌واسطه ايجاد فضاي ارتباطي امن در اتاق بازي به كودك كمك مي‌كند تا مهارت‌هاي خودمهارگري خود را افزايش دهند.

Background and Purpose: Deprivation from a parent is one of the special family circumstances that can have a direct and indirect impact on the development and various dimensions of the child's behavior, especially in the field of mental health, physical activity, and academic performance. The purpose of the present study was to investigate the effect of child-centered play therapy on the self-control and impulsive behavior of single-parent children. Method: In this research, a single-subject experimental design was used. The statistical population of this study was the children of a 6-8-year-old boy from the Iranian House of Molavi, who was a member of the popular population of Imam Ali center in Tehran in 1395. The sample consisted of 3 single-parent boys were selected through convenient sampling method. The Kendall and Wilcox self-control questionnaire (1979) was used to collect data. The intervention training was conducted in 12 sessions of 45 minutes with intervals of 1 week between sessions. The data analysis method was analytic, and the rate of recovery was used to obtain the effectiveness of play therapy. Results: The results of data analysis showed that although child-focused therapy had an effective effect on self- control and impulsive behavior of single-parent children, its effect was not clinically meaningful. Conclusion: Play therapy is a dynamic interpersonal relationship between the child and the therapist, helping the child increase his self- control skills by creating a secure communication space in the play room.