رابطه سلامت عمومي و حمايت اجتماعي ادراك شده با رضايت از زندگي در سالمندان

بدون عنوان

پژوهش حاضر، به منظور تعيين رابطه بين سلامت عمومي و حمايت اجتماعي با رضايت مندي از زندگي در سالمندان انجام شد. جامعه آماري كليه سالمندان 60 سال به بالا در سراي سالمندان شهر تهران بود كه با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي تك مرحله اي 230 سالمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند كه از اين تعداد 138 نفر زن و 92 نفر مرد بودند. روش تحقيق همبستگي و رضايت از (MOS) حمايت اجتماعي ،(GHQ) بود. با استفاده از پرسشنامه هاي سلامت عمومي داده ها جمع آوري شدند بوسيله روش هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون (LSI) زندگي سالمندي و رگرسيون چندگانه تحليل شدند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه بين سلامت عمومي و حمايت اجتماعي با رضايتمندي از زندگي سالمندان رابطه معناداري وجود دارد. همچنين بين مدت اقامت در سراي سالمندان و سلامت عمومي كلي و خرده مقياس هاي علائم جسماني، افسردگي شديد و رضايتمندي از زندگي در سالمندان رابطه معنادري وجود دارد. مؤلفه هاي اختلال در عملكرد اجتماعي و افسردگي شديد و تعامل اجتماعي به طور معناداري رضايت از رندگي را پيش بيني م يكنند. نتايج اين پژوهش شواهدي را پيشنهاد م يكندكه مؤلفه هاي سلامت عمومي و حمايت اجتماعي بخشي از تغييرات رضايت مندي از زندگي را در سالمندان تبيين م يكند. افزون براين مي توان نتيجه گرفت كه مدت اقامت سالمندان در سراي سالمندان بخشي از تغييرات در سطح سلامت عمومي و رضايت مندي از زندگي آنان را تبيين مي كند. به طوركلي مؤلفه هاي سلامت عمومي، حمايت اجتماعي و مدت اقامت سالمندان در سراي سالمندان از طريق متأثر ساختن متغّيرهاي واسطه اي احساس تنهايي، توانايي تسلط بر زندگي، استقلال، قدرت تصميم گيري، مديريت خود، روابط اجتماعي و احساس ارزشمندي رضايتمندي سالمندان را تبيين مي كنند.

فاقدچكيده