دفاع از الزام‌آوربودن توافق فرضي در نظريۀ عدالت رالز

مفهوم وضعيت نخستين از نظر روش‌شناختي، مهم‌ترين بخش نظريۀ رالز دربارۀ عدالت به‌شمار مي‌آيد. از‌سوي‌ديگر، مناقشه‌برانگيزترين بخش مفهوم وضعيت نخستين مفهوم توافق فرضي است. اين مقاله مي‌كوشد با تبيين جايگاه توافق فرضي در وضعيت نخستين نشان دهد كه مي‌توان از الزام‌آور‌بودن توافق فرضي در مقابل برخي انتقادها دفاع كرد. يكي از راه‌هاي دفاع از الزام‌آور‌بودن توافق فرضي در مقابل انتقادِ «استدلال شباهت» اين است كه الزام‌آور‌بودن توافق فرضي از طريق استناد به دلائل مستقل ديگري كه براي دو طرف توافق پذيرفتني هستند توضيح داده شود. اين شيوۀ دفاع به تمايز ميان پردۀ بي‌خبري ضخيم و پردۀ بي‌خبري نازك نيز مربوط مي‌شود و مي‌توان آن را به‌عنوان دليلي براي ترجيح اولي به دومي در نظر گرفت. در اين مقاله پس از تبيين مفهوم وضعيت نخستين و توافق فرضي، نخست با اشاره به تمايز پردۀ بي‌خبري ضخيم و نازك، دلائل رالز را براي انتخاب پردۀ بي‌خبري ضخيم توضيح داده‌ام. سپس به اين پرسش پرداخته‌ام كه آيا توافق فرضي به‌خودي‌خود الزام‌آور‌ است يا نه و آن‌گاه با ارائۀ استدلال شباهت، از پاسخ منفي به اين پرسش دفاع كرده‌ام. در ادامه پس از شرح انتقاد دِوُركين به الزام‌آور‌بودن توافق فرضي نشان داده‌ام كه در مواردي مي‌توان توافق فرضي را به‌لحاظ شهودي الزام‌آور دانست. هستۀ اصلي تبيين فوق وجود دلائلي است كه براي دوطرف توافق فرضي پذيرفتني هستند.