تحليل گفتمان هاي امنيتي ج.ا.ا از منظر محيط شناسي امنيتي

رفتار نظام بين الملل با ايران، چه در زمان برقراري نظام دوقطبي بين الملل و چه در تكوين روند تك قطبي شدن جهان همان نتايج ساختار نظام سلسله مراتبي را بر كشور تحميل كرده است. در اين وضعيت مقاومت منجر به گسترش دامنه امنيت در ملاحظات ملي شده است. هدف اين مقاله پاسخ به اين سوال است كه آيا گفتمان هاي جمهوري اسلامي ايران مي توانند در قالب يك مكتب امنيتي تبيين شوند؟ به همين جهت در ادامه با دوره بندي سياست هاي امنيتي بر مبناي دولت هاي حاكم از ابتداي انقلاب تا كنون، در ابتدا به بررسي مهمترين رويدادهاي به وقوع پيوسته در هر دوره و گفتمان حاكم در آن دوره مي پردازيم، سپس نقاط قوت و ضعف به دست آمده را در قالب مكتب هاي امنيتي(آرمان گرايي، واقع گرايي و سازه انگاري) در رابطه با آن دوره تحليل مي كنيم. نگارندگان با مطالعه اسنادي وكتابخانه اي و اينترنتي، نيازمندي هاي پژوهش را گردآوري سپس با تجزيه وتحليل توصيفي و مقايسه اي رويكرد مختلف دولت هاي ايران را ارزيابي نموده اند. نتيجه حاصل حاكي از آن است كه سياست گذاري امنيت ملي در ايران از روند مشخصي پيروي نمي كند و مبتني بر اهداف كلان امام(رحمت الله عليه) نبوده و جز در برخي موارد، هر دولت بر اساس ديدگاه خاص خود آنرا طراحي و اجراء كرده است. اين مقاله براي اصلاح روند سياستگذاري امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران با استناد به شناخت محيط امنيتي، گفتمان تثبيت گرا وگفتمان توسعه گرا را پيشنهاد كرده است.