بن‌مايه هاي اصلي قدرت نظام سياسي در نگاه علوي

فلاسفه معتقدند عوامل محدثه با عوامل مبقيه همزادند (عواملي كه در ايجاد امري دخيل هستند، موجب استمرار وجودي آن مي‌شوند). هر بنايي با همان عناصري كه به پا داشته شده است با همان عوامل به حيات خود استمرار مي‌دهد. در تاريخ تمدن و انديشه اسلامي دوران چهار سال و نه ماه حكومت امام علي(ع) منشوري الهام‌بخش و الگويي قابل تاسي براي بازيافت مدنيت اسلامي مبتني‌بر آموزه‌هاي اصيل ديني است. مشي حكومتي حضرت بن مايه اصلي هنجارسازي در ابتناي مدنيت مدرن اسلامي است. پس از ايجاد نظام اسلامي، رصد و واپايش دائمي براي بقاي عوامل مبقيه و عدم رخنه عوامل بنيان افكن، ضرورت تام دارد. مؤلفه‌هاي حكومت علوي مبتني‌بر ديانت (هستي‌شناسي رباني)، حكمت (استحكام و سداد در قول و فعل)، عقلانيت (شناخت‌شناسي واقع‌گرايانه و رئاليستي)، عدالت (نگاه متوازن به جامعه انساني بدون نگاه مضيق گزينشي) و ملت و توده اجتماع و سواد اعظم (رضايت‌مندي اكثريت، به رسميت شناختن افكار عمومي و...) است. منشور حكومتي حضرت علي(ع) مشحون از عوامل فوق است. تنها دليل عدم‌استمرار آن حكومت الهي و رباني سست‌شدن همكاري ملي و عدم حكمت در تعدادي از كارگزاران بود كه حامل ديانت واقعي و عقلانيت قويم ديني نبودند و زمينه فروپاشي ظاهري حكومت علوي را فراهم كردند. بازخواني اين مؤلفه‌ها و بومي‌سازي آن‌ها در شرايط مخاطره‌آميز زمان حاضر، ضمانت ايجاد استحكام نظام جمهوري اسلامي است تا حيات پربركت آن به فرجام خوش تاريخ و پروژه الهي و جهاني مهدويت متصل گردد.