ارزيابي خطر سلامت ميگوهاي صيد شده از سواحل شمالي درياي عمان به برخي عناصر سنگين سمي

آلودگي به عناصر سنگين يك مشكل جدي در بعد جهاني است و با توجه به افزايش سرانه مصرف غذاهاي دريايي در ايران، اطمينان از سلامت اين خوراك اهميت زيادي براي مصرف­كنندگان خواهد داشت. از اين رو پژوهش حاضر، با هدف تعيين غلظت برخي فلزات سنگين سمي در گوشت ميگوهاي صيد شده از سواحل شمالي درياي عمان و ارزيابي خطر سلامت آن‌ها براي مصرف­كنندگان صورت گرفت. بدين منظور، نمونه­هاي ميگو به تعداد 40 نمونه از هر ايستگاه (هرمز، جاسك و چابهار) در دو زمان تهيه شده و به آزمايشگاه منتقل شدند. آماده‌سازي بخش­هاي خوراكي آن‌ها از طريق هضم مرطوب و سنجش فلزات سنگين (كروم، سرب، روي، كادميوم و نيكل) از طريق طيف بيني نشر اتمي (AES) صورت گرفت. نتايج نشان داد كه تفاوت آماري معني­داري بين غلظت كادميوم در گوشت ميگوهاي صيد شده از بندر جاسك (08/0 ميكروگرم بر گرم) با ميگوهاي صيد شده از تنگه هرمز (022/0 ميكروگرم بر گرم) و خليج چابهار (021/0 ميكروگرم بر گرم) قابل مشاهده است (P lt;0.05). هم‌چنين ميگوي سفيد هندي به‌طور معني­داري داراي باقي‌مانده كادميوم بيشتر (448/0 ميكروگرم بر گرم) نسبت به ميگوهاي سرتيز، خنجري و موزي بوده­اند (P lt;0.05). با توجه به اين‌كه كليه فلزات سنگين مورد سنجش در تحقيق حاضر در محدوده مجاز رهنمودهاي جهاني (WHO و FAO) قرار گرفته­اند و هم‌چنين شاخص THQ كل براي گروه­هاي سني كودكان (258/0) و بزرگسالان (147/0) كم‌تر از 1 بوده است، با مصرف مداوم و حتي روزانه ميگوهاي صيد شده از اين منطقه خطري متوجه مصرف كنندگان نخواهد بود.