تدوين يك مدل شبيه‌سازيبهينه‌سازي فازي به منظور تخمين بهينه فراسنجهاي آبخوان محصور

براي مديريت صحيح منابع آب زيرزميني به عنوان يكي از منابع اصلي، تخمين دقيقي از پارامترهاي آبخوان لازم است. روش‌هاي موجود مديريت آب‌هاي زيرزميني، به منظور سادگي، عدم قطعيت‌هاي پارامترهاي آزمايش پمپاژ را ناديده مي‌گيرند. در اين تحقيق، يك مدل شبيه‌سازيبهينه‌سازي فازي به منظور درنظر گرفتن عدم قطعيت‌ها در تعيين پارامترهاي آبخوان تدوين شده‌است. مدل شبيه‌سازيبهينه‌سازي فازي مذكور قادر است با توجه به حداقل‌سازي اختلاف بين افت مشاهداتي و افت محاسباتي، پارامترهاي آبخوان محصور را بخوبي تخمين زند. روش پيشنهادي بر روي داده‌هاي يك آزمايش پمپاژ واقعي در آبخوان محصور آزمايش و نتايج آن با حل گرافيكي مدل تايس مورد مقايسه قرار گرفته‌است. با قياس چندين شاخص خطاي آماري برمبناي نتايج مدل پيشنهادي و حل گرافيكي مدل تايس، عملكرد دو مدل مذكور، بررسي گرديده‌است. بعنوان مثال، ميانگين قدر مطلق خطاي نسبي مدل پيشنهادي و حل گرافيكي مدل تايس، به ترتيب 0/69 و 1/13 درصد بوده كه نشان‌دهنده دقت مناسب مدل پيشنهادي نسبت به حل گرافيكي تايس است و لذا مي‌تواند بعنوان جايگزين حل گرافيكي تايس منظور گردد. در بخش دوم، با انتخاب دبي به عنوان پارامتر غيرقطعي، مدل بهينه‌سازي فازي برمبناي روش تبديل فازي، توسعه داده شده است. برمبناي نتايج مدل فازي مذكور، ميزان تأثير اين عدم قطعيت در تخمين بهينه پارامترهاي آبخوان محصور مورد بررسي قرار گرفته و بازه تغييرات پارامترهاي آبخوان در برش‌هاي فازي مختلف، تعيين گرديده است. بررسي نتايج مدل فازي توسعه داده شده، نشان مي‌دهد كه تأثير عدم قطعيت دبي، در تخمين پارامتر آبخوان محصور زيادتر از مي‌باشد.