بررسي نمونه هايي از خاموشي زنان در ادب پارسي

Cases of Keeping Silent of Female Characters in Persian Literature: A Survey

حكايتها در منظومه هاي پارسي معمولا از ساختار سه گان هاي بر خوردارند كه نخست شامل توصيف ها، دوم شامل گفتگوي ميان شخصيت ها و سوم بيان پندها و حكم تهايي است كه بر اساس حوادث داستان تفسير م يشود. در پار هاي از داستانها، در جايگاه گفتگو، درست در آنجا كه سخنان برخي از زنان مي تواند به گسترش داستان بينجامد، مي بينيم كه آنها دچار خاموشي و سكوت مي شوند و از آن پس، نقش مستقلي در پيشرفت داستان ايفا نمي كنند. در اين مقاله، نمونه هايي از چنين خاموش يهايي، ارائه و بررسي شده است. شخصي تهاي مورد نظر عبارتند از سودابه در پايان داستان سياوش، شكر اصفهاني در منظومه ى خسرو و شيرين و كنيزك در داستان پادشاه و كنيزك مثنوي. در اين گونه آثار، سكوت زنان، تداوم كنش شخصيت زن را در داستان متوقف ميكند و زنان را به حاشيه ميراند و به جاي آنان، مردان به عنوان شخصيت اصلي در ميانه ميمانند.