بررسي اثر كاربرد موم به عنوان فضاساز بر گير روكش هاي ثابت متكي بر ايمپلنت سمان شده با سمان هاي موقت مختلف

مقدمه: برخي تكنسين ها در لابراتوارهاي دندان پزشكي ايران از موم به عنوان spacer در ساخت پروتز ايمپلنت استفاده مي كنند. در اين مطالعه اثر دو روش مختلف زدن spacer روي گير روكش هاي تك واحدي متكي بر ايمپلنت بررسي گرديد. مواد و روش ها: بيست اباتمنت تايتانيومي قابل تراش ايمپلنت (Biohorizons) به طول 8 ميلي متر به آنالوگ ايمپلنت با تورك 30 نيوتن سانتي متر متصل گرديدند. آنالوگها با استفاده از سرويور درون بلوك هاي تهيه شده از آكريل خود سخت شونده قرار داده شدند. سپس نمونه ها به دو گروه تقسيم شدند. در يك گروه روي اباتمنتها با موم ذوب شده پوشانده شد تا زدن spacer را تقليد كند. در گروه ديگر يك لايه فويل 25 ميكرون به عنوان spacer به كار رفت. بعد از wax up و ساخت روكش براي هر اباتمنت، روكش ها با نيروي 500 كيلوگرم با سرعت 0.5 سانتي متر در دقيقه با استفاده از Universal testing machine از روي اباتمنت ها كشيده شدند و استحكام كششي به نيوتن ثبت گرديد. سمان هاي موقت TempBond ، Dycal و TempBond NE براي اتصال روكش به اباتمنت مربوطه به كار رفتند. تمام نمونه ها قبل از تست، در رطوبت 100 درصد و دماي 37 درجه سانتي گراد به مدت 48 ساعت نگهداري شدند. بار دوم سنجش استحكام كششي به روش مشابه صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري paired t-test و two way ANOVA ارزيابي گرديدند. يافته ها: در روكش هاي ساخته شده با فضاساز فويل ميزان گير با سمان 24.87±3.91 Dycal، با 21.14±3.02 Temp Bond NE و با 13.96±1.23 Temp Bond و در روكش هاي تهيه شده با فضاساز مومي ميزان گير با سمان 27.31±2.71 Dycal، با 22.86±2.86 Temp Bond NE و با 17.24±2.29 Temp Bond نيوتن شد. با يك نوع سمان، با اين كه ميانگين گير نيرو در روكش هاي ساخته شده از طريق قراردهي spacer با موم بيشتر بود اما اين تفاوت با گروه ديگر از نظر آماري معني دار نبود (p value>0.05). نتيجه گيري: استفاده از موم به عنوان spacer روي اباتمنت، اثر نامطلوبي روي گير روكش هاي سمان شونده متكي بر ايمپلنت نمي گذارد.