بررسي ريخت شناسي نانوالياف سلولز استات در سيستم هاي حلال تك و چند جزئي جهت توليد نانوحامل هاي سيكلودكسترين

ويژگي هاي مثبت نانوالياف از جمله نسبت سطح به حجم بالا، انعطاف پذيري مطلوب در گروه هاي عاملي سطحي و عملكرد مناسب مكانيكي، همراه با جاي دهي سيكلودكسترين ها مي تواند زمينه لازم را براي ايجاد توليد نانوحامل هاي غذا دارويي مناسب فراهم سازد. الكتروريسي روشي مناسب براي توليد نانوالياف است كه به دليل سهولت اجرا و عدم استفاده از فرايند حرارتي به عنوان يكي از مطلوب ترين انتخاب ها در اين خصوص شناخته مي شود. عوامل مختلفي در توليد الياف مناسب با استفاده از روش الكتروريسي مؤثر هستند كه يكي از مهمترين آنها انتخاب حلال مناسب است. در بررسي حاضر، شرايط انتخاب حلال مطلوب جهت ريسيدن پليمر سلولز استات به همراه سيكلودكسترين، از طريق بررسي اثر سيستم حلال هاي تك جزئي دي متيل استاميد، دي متيل فرم آميد و تركيبات دوتايي آنها با استن شامل استن :دي متيل استاميد (2:1) ، استن :دي متيل استاميد (1:2) ، استن:دي متيل فرم آميد (2:1) و استن:دي متيل فرم آميد (1:2) بر ريخت شناسي و اندازه قطر الياف مورد مطالعه قرار گرفته است. جايگيري سيكلودكسترين درون ساختار نانوالياف با استفاده از تكنيك طيف جذبي فنل فتالئين به تنهايي و در مجاورت محلول آبي سيكلودكسترين بررسي شد. نتايج نشان داد رفتار رئولوژيكي محلولهاي پليمري در سيستم حلال دوتايي استندي متيل فرم آميد، غير نيوتني از نوع شبه پلاستيك مي باشد. استفاده از سيستم حلال دوتايي استن – دي متيل فرم آميد (1:2)، غلظت 20 درصد محلول سلولز استات و 2 درصد سيكلودكسترين، تحت فرايند ريسندگي ولتاژ (25 كيلو ولت )، دبي جريان (1/5 ميلي ليتر بر ساعت) و فاصله نوك سوزن تا جمع كننده (150 ميلي متر)، شرايط مطلوب براي توليد نانوحاملهاي خوراكي سيكلودكسترين مي باشد.