مدل كمي بهره‌برداري تلفيقي بهينه از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني دشت مهاباد

بر اساس آمار و اطلاعات موجود و با توجه به رشد جمعيت و همچنين توسعه روزافزون كشاورزي، يك روند صعودي در برداشت از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني در دشت‌هاي مختلف كشور از جمله مهاباد براي تأمين نياز آبي منطقه وجود دارد. استفاده بهينه تلفيقي از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني يكي از راه‌هاي فراهم آوردن اين نياز آبي در مواقع بحران و خشكسالي است. در اين تحقيق يك مدل مديريتي بر مبناي تكنيك‌هاي مؤثر بهينه‌سازي و شبيه‌سازي براي حل مسئله بهينه‌سازي توسعه داده شده است. ابتدا تغييرات سطح ايستابي آب‌هاي زيرزميني دشت مهاباد با استفاده از نرم‌افزار GMS شبيه‌سازي شد. سپس بر اساس نتايج بدست آمده، از اين شبيه‌سازي، شبكه عصبي مصنوعي آموزش داده شد، تا در سيستم شبيه‌سازي – بهينه‌سازي مورد استفاده قرار گيرد. جهت حل مسئله بهينه‌سازي نيز از الگوريتم ژنتيك استفاده گرديد. نتايج بدست آمده حاكي از قدرت و كارايي مدل در حل مسائل بزرگ‌مقياس و بهره‌برداري تلفيقي بهينه از منابع آب‌هاي سطحي و زيرزميني دشت مهاباد است. بر اساس نتايج بدست آمده از تحقيق و اجراي مدل كمي بهره‌برداري تلفيقي بهينه، سهم تقريبي آب تأميني از منابع آب، به ترتيب 13/5 درصد مربوط به آب‌هاي سطحي و 86/5 درصد مربوط به آب‌هاي زيرزميني است. بنابراين نياز آبي منطقه بايد بر اساس اين درصدها تأمين گردد، تا منابع آب در حالت تعادل قرار گيرد.