تثبيت زيستي ماسه به روش تزريق سطحي

اكثر روش هاي بهسازي خاك پرهزينه، زمانبر، از لحاظ اجرايي سخت و از نظر محيط زيست نيز خسارات زيادي به طبيعت وارد مي‌كنند. بهسازي زيستي يكي از روش‌اي نوين بهسازي خاك است كه خيلي از مشكلات مذكور را ندارد. يكي از مشكلات روش هاي بهسازي عمومي خاك، تخريب محيط زيست است . در اين مطالعه كارايي روش بهسازي زيستي در بهسازي ماسه سست و خشك به روش تزريق سطحي مورد بررسي قرار گرفت. براي بررسي قابليت و موفقيت تزريق، آزماش‌هايي مانند مقاومت تك محوري، كشش غير مستقيم برزيلي ، درصد كربنات كلسيم، سرعت موج برشي و غيره انجام گرديد. نتايج بيانگر اين است كه بهسازي زيستي موجب سيماني شدن ماسه و افزايش مقاومت آن شده است. بعلاوه روشتزريق سطحي، قابليت سيماني كردن و تثبيت ماسه سست را تا عمق مورد نظر دارد. عمق تزريق و اصلاح خاك تابع روش اجرا يي و تعداد تزريق و بسياري عوامل ديگر است. نتايج آزماش‌ها نشان داد كه افزايش مقاومت و نيز درصد كربنات كلسيم تشكيل شده با افزاش عمق كاهش مي‌يابند. همچنين نتايج نشان مي‌دهد افزايش مقاومت ناشي از بهسازي زيستي تنها به مقدار كلسيت تشكيل شده بستگي ندارد بلكه محل تشكيل رسوب و تعداد پيوندها اثر بيشتري دارند.