عوامل بازدارنده ساختاري اشتغال و كارآفريني در ورزش ايران مطالعه موردي: باشگاه‌هاي خصوصي

پژوهش حاضر با هدف شناسايي عوامل بازدارنده ساختاري اشتغال و كارآفريني ورزش در باشگاه‌هاي ورزشي خصوصي انجام شده است. اين تحقيق از نظر هدف كاربردي و به روش آميخته نوع اول (كيفي و كمي) انجام شده است. در بخش كيفي پژوهش و به منظور شناسايي موانع، از تكنيك تحليل محتواي كيفي و كدگذاري باز و محوري و در بخش كمّي از تكنيك AHP بهره گرفته شده است. جامعه آماري در بخش كيفي شامل 13 نفر از خبرگان و متخصصان رشته تربيت بدني است. تعداد اعضاي جامعه در بخش كمّي 75 نفر از مديران باشگاه‌هاي خصوصي بزرگ بودند. در بخش اول فاز كمي براي ارزيابي پايايي از روش محاسبۀ سازگاري ماتريس‌هاي مقايسات زوجي فازي استفاده شده است. در بخش دوم فاز كمّي براي ارزيابي پايايي از سه معيار ضرايب بارهاي عاملي، آلفاي كرونباخ و پايايي تركيبي (CR) استفاده شده است. با توجه به نتايج ارائه ‌شده موانع سيستم راهبرد (با وزن 2.356)، آزادي عمل كاركنان (با وزن 1.163)، ساختار انعطاف‌پذير (با وزن 1.105)، سيستم مالي (با وزن 0.556)، تصميم گيري (با وزن 0.125)، سيستم پاداش (با وزن 0.106) و سيستم ارزيابي (با وزن 0.096) به ترتيب مهم‌ترين عوامل بازدارنده ساختاري اشتغال و كارآفريني در ورزش در باشگاه‌هاي خصوصي شناسايي شد.