بررسي مرز سنگدانه - خمير سيمان در بتن هاي حاوي دوده سيليسي و خاكستربادي

پيوستگي بين سنگدانه و خمير سيمان موسوم به ناحيه انتقال ميان سطحي (ITZ) از پارامترهاي مهمي است كه بر خواص مكانيكي و دوام بتن تاثير مي گذارد. ريزساختار ناحيه انتقال و تخلخل (حفرات) خمير سيمان و بتن متاثر از نوع و خواص مصالح مصرفي است كه  بررسي آن از اهداف اين تحقيق مي باشد. از طرفي استفاده از روش هاي كارآمد، كم هزينه و قابل اتكا براي ارزيابي عملكرد بتن در برابر نفوذ يون كلرايد و رابطه آن با ناحيه انتقال، به عنوان معيار مناسب براي ارزيابي دوام، اهميت ويژه اي دارد. تاكنون روش هاي مختلفي با رويكرد شاخص هاي الكتريكي ارائه شده است. در اين پژوهش، تاثير مواد پوزولاني خاكستربادي (10%، 20% و 30%) و  دوده سيليسي (5% و 10%) به عنوان جايگزين با وزن سيمان به صورت مخلوط هاي دوجزيي و سه جزيي، بر خواص بتن تازه و سخت شده مورد بررسي قرار گرفته است. از آزمايش هاي مقاومت فشاري، مقاومت كششي غير مستقيم و مدول الاستيسيته براي ارزيابي خواص مكانيكي استفاده شد. همچنين براي ارزيابي دوام بتن، آزمايش هاي عمق نفوذ آب، تخلخل، جذب آب موئينه، مقاومت الكتريكي ويژه، نفوذ تسريع شده يون كلرايد (RCPT)، انتقال تسريع شده يون كلرايد (RCMT) بكار برده شد. جهت بررسي ريخت شناسي مرز مشترك سنگدانه و خمير سيمان از تصاوير ريزنگار الكترون پويشي (SEM) استفاده شد. نتايج آزمايش بر روي بتن تازه نشان داد كه حضور دوده سيليسي در مخلوط هاي دوجزيي و سه جزيي موجب كاهش كارايي و هواي محبوس و حضور خاكستر بادي موجب افزايش اين دو مي شود. افزودن دوده سيليسي به مخلوط هاي حاوي خاكستربادي ضمن  افزايش مقاومت مكانيكي، موجب كاهش تخلخل و حفرات تا 18% مي شود. همچنين حضور مواد پوزولاني علاوه بر افزايش كيفيت پيوند و يكنواختي مرز سنگدانه با خمير سيمان، به طور چشمگيري بر خواص انتقال بتن تاثير مثبت مي گذارد.