بكارگيري آموزش انتقادي در نظام آموزش معماري (مطالعه موردي كلاس طرح يك معماري كارشناسي ارشد دانشگاه آزاد گرگان)

پژوهش حاضر با هدف تبيين چگونگي بكارگيري آموزش انتقادي در زمينه آموزش عالي ايران رشته معماري و بررسي چالشها و ارائه راهكار براي بهينه سازي شيوه در محيط مورد آزمون شكل گرفته است. روش تحقيق روش كيفي (تفسيرگرا) و تحليل داده ها به روش تحليل محتوا بوده است. پس از تبيين چگونگي اجراي روش انتقادي در كلاس طرح معماري كارشناسي ارشد دانشگاه آزاد گرگان 24 دانشجو به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند و با بكارگيري موضوعي دو بخشي، امكان مقايسه دو روش (معمول و انتقادي) فراهم شد. در انتهاي ترم با كدگذاري و تحليل پاسخنامه هاي بازپاسخ دانشجويان مدل تحقيق تبيين گرديد. براي تاييد و توسعه نتايج، آزمون در سال تحصيلي بعد با گروه ديگري متشكل از 22 دانشجو تكرار شد. نتايج نشان داد سازوكار اثرگذاري آموزش انتقادي در قالب هشت مقوله افزايش انگيزه، بالا رفتن مهارتهاي اجتماعي، گفتاري و اعتماد به نفس، ارتقاء سرعت و كيفيت روند پرورش ايده هاي معماري، ايجاد تنوع و سرزندگي، كاهش استرس و اضطراب، اتلاف وقت و بحثهاي بيهوده، حاشيه نشيني آموزشي و خودسانسوري توسط دانشجويان درك شده است، كه پنج مقوله اول در دسته بازخوردهاي مثبت و سه مقوله دوم در دسته بازخوردهاي منفي قرار مي گيرند كه در واقع چالشهاي بكارگيري اين روش در نظام آموزش معماري محسوب مي گردند. در انتها راهكارهايي براي غلبه بر چالشها پيشنهاد شده است.