مدل آموزش طراحي معماري مبتني بر تفكر مشاركتي و تعاملي در ايران

فاصله ميان آموزه هاي آكادميك در دانشكده هاي معماري و كار حرفه اي در جامعه موجب شده تا فارغ التحصيلان دانشكده هاي معماري عملا با روند اشتغال و حل معضلات معماري جامعه بيگانه باشند و اين مي تواند يكي از دلايل ناكارامدي آموزش طراحي معماري در ايران باشد. يكي از شاخصه هاي مهم كه در ديدگاههاي نوين تعليم و تربيت در دنيا مطرح است آموزش مشاركتي . در اين شيوه يادگيرندگان با دغدغه منافع جمعي و حل مسئله بصورت گروهي خو مي گيرند. بنابراين پس از فارغ التحصيلي توانايي بالاتري در شناسايي معضلات اجتماع و حل مسائل با همكاري و تعامل سايرين كسب مي كنند.اين پژوهش باهدف ارائه مدلي براي آموزش طراحي معماري مشاركتي در راستاي كاستن ازفاصله ميان آموزش آكادميك وحرفه صورت گرفته است.اين پژوهش كيفي و مبتني بر نظريه علي معلولي و پسااثبات گرايانه است كه بطور استقرايي و با گرد آوري منظم و طبقه بندي شده داده هاي درجه اول صورت گرفته است و بدنبال اكتشاف مسائل پيراموني آموزش طراحي معماري به شيوه مشاركتيست نتايج بدست آمده از اين پژوهش نشان مي دهد كه اين مدل ضمن هم افزايي در آموزش موجب كارامدي آموزش طراحي درميان دانشجويان شده مي تواند فاصله ميان آموزش آكادميك و بازار كار را تا حدود زيادي كاهش دهد.