الزامات سياستگذاري فرهنگي اقوام؛ راهبردهاي برگرفته از اسناد بالادستي و ديدگاه‌هاي ذينفعان (مطالعه موردي قوم كرد)

سياست مطلوب فرهنگي در حوزه «قوميت» سياستي است كه ضمن توجه و عنايت به اسناد و متون بالادستي، توجه ويژه‌اي به فضاي زيست‌بوم يك قوم نيز داشته باشد و در خلأ تدوين نشده باشد. مقاله پيش‌رو با استفاده از روش‌هاي تركيبي تحليل مضمون در حوزه اسناد مرتبط بالادستي و مصاحبه عميق با نخبگان ذي‌نفع در اين حوزه و استخراج مشتركات كدهاي به‌دست آمده به اصولي براي سياست‌گذاري واقع‌بينانه دست يافته است.با توجه به اهميت روزافزون قوم «كرد» چه در بعد مذهبي به‌عنوان بزرگ‌ترين قوم داراي اقليت مذهبي در ايران و نيز درصد بالاي رشد هويت قومي در ميان افراد اين قوم، مي‌توان اين قوم را نمونه‌اي عالي براي تعميم به ساير اقوام كه از حيث مذهبي در اقليت قرار دارند (قوم‌هاي بلوچ و تركمن) در نظر گرفت و خروجي‌هاي اين پژوهش را براي تدوين سياست فرهنگي براي قوم‌هاي ياد شده نيز به‌كار بست.نتيجه به‌دست آمده در اين تحقيق نشان مي‌دهد مطالبات قومي نخبگان حوزه كردي همخواني و هماهنگي زيادي با اسناد بالادستي به‌ويژه قانوني اساسي و ديدگاه رهبران نظام دارد. از جمله اين مشابهت‌ها و مشتركات، اعتقاد به اسلام و ايران و هويت ملي و حفظ انسجام و تماميت ارضي كشور، تقويت فرهنگ قومي ذيل فرهنگ رسمي، ارتباطات سازنده ميان‌فرهنگي، تأمين حقوق مدني و شهروندي ساير مذاهب و قوميت‌ها و گسترش عدالت اجتماعي و خدمت‌رساني براي همه اقوام است.