اشتراك دانش؛ حلقه مفقوده در اجتماعات علمي

تغيير و تحولات پارادايم‌هاي معرفتي منجر به‌گذار از پارادايم «قدرت‌آفريني دانش» به پارادايم «اشتراك دانش» شده است. اشتراك دانش در دانشگاه‌ها و مراكز آموزش عالي داراي اهميت فراوان است، زيرا اساتيد و دانشجويان در يك فرآيند رقابتي خلق و توليد دانش و در نهايت اشتراك آن قرار مي‌‌‌‌‌گيرند. هدف پژوهش كيفي حاضر تدوين مدل پارادايمي اشتراك دانش در اجتماعات علمي است. شيوه گردآوري داده‌ها، مصاحبه بوده كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند و معيار اشباع نظري، با پانزده نفر از اعضاي هيئت علمي دانشگاه تبريز صورت گرفته است. نتايج پژوهش حاضر هفت عامل مهم را از ديدگاه اعضاي هيئت علمي نسبت به اشتراك دانش آشكار مي‌كند: شكاف بين نگرش ديني و عمل، احساس قدرت از طريق حبس دانش، ضعف در سرمايه اجتماعي دانشگاهي، ترس از كپي‌برداري، نامطلوبيت خدمات دانشگاهي و فقدان عناصر برانگيزاننده. مقوله محوري و به عبارتي، مقوله مركزي در اين پژوهش مفهوم حبس دانش است. آنچه از محتواي اظهارات مشاركت‌كنندگان استخراج مي‌شود حاكي از اين است كه اعضاي هيئت علمي در دانشگاه‌ها از طريق حبس دانش و سلطه علمي و برجسته شدن در آن به‌دنبال كسب اعتبار، احترام و از همه مهم‌تر قدرت‌اند.