كاربست رويكرد تعليق پديدارشناختي در فهم قرآن؛ نگره‌اي نو به مفهوم «امامت» بر اساس آيه 79 سوره حجر

رويارويي تشيع با فرق اسلامي ديگر در معركه بحث‌هاي كلامي، بيش از هر موضوع ديگري بر مدار موضوع امامت بوده است. از همين رو شالوده افكني دقيق و متقن در مباحث امامت و قرار دادن ثقل اين بحث‌ها بر قرآن كريم، همواره در كانون توجه دانشمندان بزرگ شيعه در حوزه‌ كلام قرار گرفته است. در اين راستا، پژوهش حاضر بر اساس رويكرد تعليق پديدارشناختي، به معناي توقيف و تعليق هر گونه حكم تصديقي درباره موضوع مورد مطالعه و توجه صرف به توصيف آن‌چه در حوزه آگاهي پديدار گشته، مفهوم امامت را در آيه 79 سوره حجر به عنوان آيه محوري در ميان سه دسته از آيات اين سوره، بازكاوي مي‌كند. اين بررسي پديدارشناسانه، وحدت شيوه روايت‌گري حاكم بر اين سه دسته از آيات و تناظر بين عناصر آن‌ها را مي‌نماياند. بر اين اساس، امامت به معناي شكل دادن و نظام بخشيدن به يك مجموعه و حفظ دوام و بقاي آن است. اين معنا برخلاف ساير معاني طرح شده براي امامت، هم‌خوان با ديدگاه قرآني، علاوه بر روابط بين انساني در روابط بين اشياء نيز قابليت طرح مي‌يابد. اين رويكرد با بنا نهادن ثقل بحث‌هاي امامت بر قرآن كريم و توجه به سيماي صفاتي امام در آن، دايره گسترده‌تري از آيات را به خدمت گرفته و قابليت طرح موضوع امامت را در گفتمان‌ اعتقادي برون‌مذهبي شيعه و در برابر جريان قرآن‌بسندگي فراهم مي‌آورد و در تقويت مفاهيم مطرح در روايات شيعي پيرامون امامت موثر است.