طمأنينه محض: بررسي امكان وجود حالات نفساني غير التفاتي

lt;p dir= RTL gt; lt;em gt;وجود حالات نفساني محض و غير التفاتي به‌ويژه آگاهي محض از مسائل محل تلاقي فلسفه ذهن و فلسفه عرفان است. غالب احوال و مقامات مطرح از سوي عارفان داراي متعلق هستند. اما در منازل عرفاني گاه سخن از به دست آوردن احوال و مقاماتي است كه داشتن متعلق درباره‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;ي آنها بي‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;معناست و لزوماً در موردآن حال و مقام «به ـ از» معنا ندارد. معتقدان به اين ديدگاه صرفاً با بررسي حالت آگاهي محض، به عنوان يك حالت نفساني غير التفاتي كه از سوي عارفان گزارش شده است، در جهت اثبات وجود اين نوع حالات استدلال كرده‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;اند. اما به نظر مي‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;رسد حالات نفساني غيرالتفاتي ديگري نيز وجود دارد. يكي از اين حالات نفساني غير التفاتي مقام عرفاني «طمأنينه محض» است. اما آيا حقيقتي به نام طمأنينه محض و بدون متعلق امكان پذير و فهم پذير است يا هر طمأنينه‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;اي لزوماً داراي نسبت است و «به» متعلقي وابسته است؟  مي‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;توان گفت كه عارف در مرتبه‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;اي از سير و سلوك در حالتي قرار مي‌‌ lt;/em gt; lt;em gt;گيرد كه بي آنكه به چيزي قرار و آرام بيابد در فراخنايي از طمأنينه خواهد بود. روح او صرفاً در اطمينان است نه آنكه مطمئن به چيزي باشد. دو استدلال از منظر عرفاني بر تحقق طمأنينه محض مي توان ارائه كرد: تلازم علم و طمأنينه و پيوند طمأنينه با تقدير عهد الست در عرفان اسلامي.  lt;/em gt; lt;/p gt;