رقيب انگاري خدا و طبيعت در آراء تفسيري فخر رازي

lt;p dir= RTL gt; lt;em gt;فخرالدين رازي، از پيشوايان علم كلام و از مفسران شهير قرآن است كه در قرن ششم و هفتم هجري مي‌‌زيست. پژوهش حاضر بر آن است تا از نسبت خدا و طبيعت در ديدگاه‌هاي تفسيري فخررازي پرده بردارد. در‌ اين خصوص، شواهد وافر نشان از آن دارد كه خداي فخر به قوانين طبيعت پايبند نيست بلكه چه بسا مشيت او بر خلاف قوانين طبيعت رخ مي‌‌دهد. lt;/em gt; lt;/p gt; lt;p dir= RTL gt; lt;em gt;افزون بر‌ اين، فخررازي، اثر گذاري طبيعت را هم منكر است و حتي واسطه بودن عوامل طبيعي براي فعل خدا را هم نمي‌‌پذيرد. صاحب «تفسيركبير» با تكيه بر خدايي كه همه چيز را مي‌‌توان به قدرت بي نهايت او ارجاع داد، خود را از ارائه تبيين طبيعي براي پديده‌هاي جهان بي نياز مي‌‌بيند و در گامي‌‌ فراتر، مي‌‌كوشد كه توضيحات طبيعي ارائه شده از جانب طبيعت‌گرايان را به نقد كشد و با اثبات ضعف‌ اين سنخ تبيين‌ها، بر لزوم ارجاع پديده‌ها به فاعل قادر و مختار تأكيد ورزد. lt;/em gt; lt;/p gt;