تحليل و نقد قرائت تفويضي و تأويلي رشيد‌رضا پيرامون مسئله رؤيت خداوند

lt;p dir= RTL gt; lt;em gt;بحث رؤيت خداوند از مباحث پرچالش ميان فرق اسلامي است كه در سير تفكر كلامي با تغييراتي همراه بوده است. در اين ميان دو رويكرد ظاهرگرا و تأويل‌گرا همواره مورد توجه متكلمان بوده است. چنان‌كه اهل حديث، سلفيه و اشاعرۀ متقدم با تكيه بر ظاهر آيات و روايات بر جواز رؤيت بصري خدا تأكيد مي‌كنند؛ هر چند در ادامه براي رهايي از مشكل تشبيه به قاعدۀ بلاكيف روي مي‌آورند. در مقابل، اماميه، معتزله و اشاعرۀ متأخر با تأويل آيات و روايات، تنها به جواز رؤيت قلبي و شهودي در قيامت معتقدند. رشيدرضا به عنوان برجسته‌ترين مفسّر معاصر اهل سنت، در تبيين مسئله رؤيت، به‌صورت نسبي رويكردي شبيه اشاعرۀ متأخرِ تأويل‌گرا دارد. با اين حال براي همراهي با مذهب سلف، معناي تأويل‌شده را بدون كيفيت معرفي مي‌‌كند. هر چند بر اين تأويل وي نيز اشكال وارد است. اين پژوهش به شيوۀ تحليل محتوا ضمن تبيين دقيق قرائت رشيد‌رضا از مسئله رؤيت، تعامل دوگانه وي را مشخص كرده، به نقد آن پرداخته است. lt;/em gt; lt;/p gt;