نقشه‌سازي رقومي ويژگي‌هاي خاك با استفاده از داده‌ي سنجش از دوري

نقشه سازي رقومي خاك با پيشرفت هايي كه در دهه هاي گذشته داشته است، توانسته است شكاف هايي كه در دانش و داده خاك وجود داشته است را پر كند.  در اوايل سال 2000 ميلادي با پيوند چند عامل، شامل افزايش دسترسي به داده مكاني (مدل ارتفاعي رقومي (DEM)، تصاوير ماهواره اي)، دسترسي به توان بالاي محاسباتي براي پردازش داده ها، پيشرفت ابزارهاي داده كاوي و GIS،  كاربردهاي فراوان زمين آمار باعث موفقيت بيش از پيش نقشه سازي رقومي خاك شد. علاوه براين، افزايش تقاضاي جهاني براي كاهش عدم قطعيت هاي داده مكاني و بازسازي بسياري از نقشه برداري هاي انجام شده و كمك سازمان هاي جهاني كه در گسترش روش ها و دانش نقشه سازي رقومي نقش بسزايي داشتند، از ديگر موارد موفقيت در اين زمينه بود. قالب نظري نقشه سازي رقومي خاك تاكنون در تعداد زيادي از مقاله ها بيان شده است. در اين پژوهش،  به ساختار نقشه سازي رقومي خاك، تاريخ،  توضيح برخي قسمت هاي آن پرداخته شده است. نقشه سازي رقومي خاك نيازمند سه بخش اساسي است: بخش هزينه در قالب عمليات زميني و روش هاي مشاهداتي آزمايشگاهي، فرآيند بكارگيري سيستم هاي استنتاج مكاني و غيرمكاني خاك،  بخش خروجي در قالب سيستم هاي اطلاعات مكاني خاك، كه شامل خروجي هايي در قالب رسترهاي پيش بيني با عدم قطعيت آن است كه در اين نوشتار به آن پرداخته شده و راه كارهاي رفع مشكلات ارائه شده است. خروجي كار از موفقيت اين دستاورد حكايت مي كند.