جايگاه پژوهش تربيتي در پرتو رويكرد پسا ساختار گرايي

ظهور و نشر انديشه پسا ساختارگرايي با جهت گيري ها و رويكردهاي خاص خود در رويارويي با شناخت در حوزه‌هاي علوم انساني، اجتماعي، از جمله علوم تربيتي از طريق سنتهاي فرهنگي و زباني، روش‌شناسي‌هاي متعدد و گوناگوني را پيش پاي پژوهشگران حوزه‌هاي ياد شده قرار داده است به‌گونه‌اي كه ظاهراً نوعي آشفتگي روش‌شناختي را به دنبال داشته است؛ لذا در اين مقاله، كه با روش تحليلي و توصيفي صورت بندي شده است، پس از تحليل و تشريح رويكرد ساختارگرايي به عنوان زمينه پيدايش جنبش پسا ساختارگرايي، اشتراكات و افتراقات آنها تبيين شده است. در نتيجه آن ، فضاي پژوهش تربيتي در پرتوي نگرش پساساختار و از دريچه الگوي واسازي دريدايي و نيز الگوهاي انتقادي و ساخت‌زداي فوكو يعني ، ديرينه شناسي ، تبار شناسي و تحليل گفتمان انتقادي ترسيم شده است.