بررسي و نقد انديشه هاي فلسفي ـ تربيتي علي محمد كاردان

اين مقاله به بررسي آرا و انديشه هاي فلسفي ـ تربيتي دكتر علي محمد كاردان و نقد آن مي‌پردازد. روش اين پژوهش، تحليل اسنادي است و در اين جهت تمام منابع و مراجع مرتبط با آرا و انديشه هاي كاردان مورد بررسي قرار گرفته است. يافته ها، كه حاصل بررسي پنج سؤال پژوهشي است، نشان مي دهد كه مبناي اصلي انديشه فلسفي و تربيتي كاردان هستي است. عالم هستي يعني جهان بيروني و دروني و شناخت خود و ماسواي خود است. ولي انسان شناسنده و متعلق شناخت (طبيعت و خدا) را نيز شامل مي شود. غرض از آن نيز در وهله اول حل مشكلات زندگي و تسخير طبيعت و خودشناسي و سرانجام خداشناسي است و اين نكته محوري در آراي تربيتي كاردان نيز نقش اصلي را ايفا مي كند به‌طوري كه وي هدف تربيتي انسان را پرورش همه‌جانبه او دانسته و بر اين اساس به اصول فعاليت، رشد، رغبت، تفاوت فردي و اجتماعي و روشهاي الگوسازي و حل مسئله معتقد است. بر اين اساس حاصل نظام تربيتي كاردان فردي است كه با آزاد ساختن خود، سرانجام با رسيدن به قرب يگانه‌اي كه همه عالم از اوست به درك حقايق و جستجوي لذّت‌ بزرگ‌ آموختن‌ مي رسد. انديشه هاي تربيتي كاردان از چنان جامعيتي برخوردار است كه پاسخگوي بسياري از مسائل تعليم و تربيت معاصر نيز هست، در بخش پاياني مقاله به نقد انديشه فلسفي و تربيتي كاردان پرداخته شده است.