تأثير اعتبارات بهسازي مسكن بر بهبود وضعيت زندگي در نواحي روستايي؛ مورد مطالعه: بخش مركزي شهرستان تايباد

يكي از مهم ترين نيازهاي توسعه روستايي، مسكن روستايي است كه در سال هاي اخير سياست هاي بهسازي و نوسازي مسكن براي بهبود وضعيت مساكن روستايي اجرا شده است. در تحقيق حاضر، به بررسي نقش اعتبارات بهسازي مسكن در بهبود كيفيت زندگي روستاييان در سه بعد اجتماعي، اقتصادي و كالبدي پرداخته شده است. روش تحقيق به صورت توصيفي تحليلي، روش گردآوري اطلاعات به صورت كتابخانه اي و ميداني (پرسشنامه و مصاحبه) و روش تجزيه و تحليل اطلاعات به صورت توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (آزمون دوجمله اي) صورت گرفته است. جامعه آماري تحقيق حاضر، خانوارهاي روستاهاي بخش مركزي شهرستان تايباد كه بين سال هاي 1384 تا 1389 اعتبارات بهسازي مسكن را دريافت كرده اند كه شامل 5076 خانوار مي باشد. جهت تعيين حجم نمونه از فرمول كوكران استفاده شد كه حجم نمونه لازم جهت تكميل پرسشنامه ها، 180 خانوار محاسبه گرديد. نتايج به دست آمده از تحقيق نشان مي دهد اعتبارات دريافتي بيشترين تأثير را در شاخص هاي بعد كالبدي و كمترين تأثير را در شاخص هاي بعد اجتماعي داشته است. به عبارتي طبق آمار به دست آمده از ميانگين نظرات افراد، در بعد اجتماعي گويه هاي دسترسي آسان به مراكز خريد در روستا، دسترسي بهتر به مراكز آموزشي، دسترسي بهتر به حمل و نقل عمومي راحت تر و دسترسي بهتر به مراكز درماني و بهداشتي، كمترين ميزان رضايت را توسط ساكنان داشته اند. از اين رو، مي توان گفت با ارائه نقشه و طرح هاي مناسب با موقعيت روستاها از طريق بخشداري و مكان يابي مناسب مساكن جديد در نزديكي مراكز آموزشي، درماني و بهداشتي، دسترسي ساكنان را به اين مراكز آسان تر نمود و رضايت آنان را جلب كرد.