اثر بخشي آموزش مهارت هاي زندگي، بر كاهش تعارض هاي والد فرزند در دانش آموزان شهرستان شيروان

يكي از مؤلفه هاي كارآيي خانواده، پرورش صحيح فرزندان و برقراري ارتباط مؤثر بين اعضاي خانواده است. كيفيت روابط خانوادگي تأثير بسيار زيادي بر كيفيت روابط صميمانه فرزندان با ديگران دارد. گاهي والدين هنگام پرورش فرزندان با نافرماني آنان و مخالفت با خواسته هاي خود مواجه مي شوند كه اين امر موجب تعارض بين آنها مي گردد. از اين رو اين سؤال پيش مي آيد كه آيا آموزش مهارت هاي زندگي، مي تواند موجب كاهش تعارض هاي بين والدين و نوجوان شود؟ هدف پژوهش حاضر بررسي اثر بخشي برنامه آموزش مهارت هاي زندگي بر كاهش تعارض هاي والد فرزند است. براي دستيابي به اين هدف از روش پژوهش نيمه آزمايشي پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري، دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول (پايه نهم) دبيرستان هيأت امنايي شهرستان شيروان بود. نمونه آماري شامل40 نفر از دانش آموزاني بوده است كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به شكل تصادفي به دوگروه 20 نفره (گروه گواه و كنترل) تقسيم شدند. ابزار اندازه گيري، پرسشنامه والد فرزند موري اي اشتراس بود. براي تجزيه و تحليل داده ها در سطح توصيفي از آمار هاي ميانگين و انحراف استاندارد و در سطح استنباطي از آزمون تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه برنامه آموزش مهارت هاي زندگي توانسته، تعارض كلي، پرخاشگري كلامي و پرخاشگري جسمي دانش آموزان را با والدينشان به طور معناداري كاهش و توانايي استفاده از راهبردهاي استدلال را در آنها به طور معناداري افزايش دهد. با توجه به يافته هاي به دست آمده از تجزيه و تحليل داده ها مي توان نتيجه گرفت كه آموزش مهارت هاي زندگي در كاهش تعارض هاي بين دانش آموزان با والدينشان اثرگذار است.