نقش پيش بيني كننده ي اميد به زندگي در رضايت از زندگي زناشويي زنان شهر بيرجند

رضايت زناشويي يكي از عوامل مهم زندگي است كه موجب آرامش زوجين شده و فقدان آن در بسياري از زمينه ها، منجر به ايجاد مشكل، اختلاف و در مواردي هم طلاق مي شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش پيش بيني كننده ي اميد به زندگي در رضايت از زندگي زناشويي زنان شهر بيرجند انجام شد. اين پژوهش از نوع توصيفيپيمايشي است و جامعه ي آماري آن  را كليه ي زنان متأهل30 تا60 سال شاغل (فرهنگي) و خانه دار ساكن شهر بيرجند، در سال 1396تشكيل مي دهند. 51 نفر زن متأهل از بين زنان فرهنگي با نمونه گيري تصادفي و 51 نفر زن خانه دار از طريق نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند.  داده ها با استفاده از پرسشنامه ي اميد به زندگي سيمپسون و پرسشنامه ي كوتاه شده ي رضايت از زندگي زناشويي انريچ جمع آوري شدند. براي تجزيه و تحليل داده ها از آزمون همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي ساده و آزمون quot;تي quot; مستقل در نرم افزار SPSS 16 استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين مؤلفه هاي اميد به زندگي (رابطه ي اجتماعي، تحصيل، رابطه ي عاشقانه، رابطه ي خانوادگي، زندگي كاري و اوقات فراغت) با رضايت از زندگي زناشويي زنان به طور كلي و رضايت از زندگي زناشويي زنان شاغل و خانه دار، رابطه ي مثبت معنادار وجود دارد. هم چنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه 43% از كل واريانس رضايت زناشويي زنان و 56% از كل واريانس رضايت زناشويي زنان شاغل و 37% از كل واريانس رضايت زناشويي زنان خانه دار به وسيله ي مؤلفه هاي اميد پيش بيني مي شود. از بين مؤلفه هاي اميد، مؤلفه ي روابط خانوادگي و اوقات فراغت مي تواند رضايت از زندگي زناشويي زنان را پيش بيني نمايد. نتايج هم چنين نشان داد كه اميد به زندگي در زنان شاغل، بيشتر از اميد به زندگي در زنان خانه دار است، اما بين رضايت از زندگي زنان شاغل و خانه دار، تفاوت معنادار مشاهده نشد.