آسيب ‌شناسي ژئوپليتيكي مديريت منابع آبي ايران در حوضه آبريز جنوب غربي كشور: رودخانه ‌هاي كرخه و كارون بزرگ

حوضه آبريز جنوب غربي كشور مهم‌ترين منبع آب‌هاي سطحي كشور ايران به شمار مي‌رود؛ به‌گونه‌اي كه كنترل و بهره‌برداري از اين آب‌ها همواره ذهن دولتمداران و برنامه‌ريزان اقتصادي و اجتماعي را به خود مشغول كرده است. شيوه مديريت منابع آب در حوضه آبريز جنوب غربي متأثر از ديدگاه كلي مديريت آب در مقياس ملي است. اجراي طرح‌هاي كنترل و انتقال آب مبتني بر ديدگاه مدرن و طبيعت‌ستيز و فقدان برنامه‌هاي راهبردي آمايش سرزمين، بيلان منفي برداشت از آب‌هاي زيرزميني، بازده پايين آب در بخش كشاورزي، مصرف سرانه بالا در بخش شهري و خانگي و آلودگي آب‌ها توسط بخش صنعتي موجب بروز بحران‌هاي زيست‌محيطي و انساني در اين حوضه شده است. ساختن سدهاي بزرگ، به‌ويژه گتوند نيز ضمن وارد كردن خسارات زيست محيطي در مقياس محلي به معضلي ملي بدل شده‌ است. همچنين مسئله انتقال بين‌حوضه‌اي آب به نواحي مركزي موجب اعتراضات محلي و استاني و صف‌آرايي اقوام مختلف ساكن در حوضه و متعاقب آن حساسيت‌هاي فرهنگي ـ اجتماعي و نيز سياسي ـ امنيتي مديريت آب شده است. پژوهش حاضر در پي آسيب‌شناسي اين مسئله است تا بتواند حساسيت‌هاي لازم را براي مديريت آب و منابع طبيعي در كشور فراهم سازد.