مطالعۀ جامعه‌شناختي تأثير ابعاد احساس امنيت خانوادگي و فردي بر تمايل به خودكشي

امروزه خودكشي از جدي‌ترين و پرخطرترين آسيب‌هاي اجتماعي است. طي ساليان گذشته، ميزان خودكشي و اقدام به خودكشي در ميان نوجوانان و جوانان در استان ايلام رشد فزاينده‌اي داشته است؛ بنابراين با توجه به اهميت موضوع و با هدف كاهش نرخ خودكشي، در اين مقاله كوشش شده است رابطۀ بين ابعاد احساس عدم امنيت و تمايل به خودكشي مورد بررسي و تحليل قرار گيرد. روش اجرايي اين تحقيق، توصيفي ـ تحليلي از نوع پيمايشي، ابزار گردآوري داده‌ها، پرسش‌نامه و جامعۀ آماري، كليۀ دانش‌آموزان دبيرستاني سال سوم در شهر ايلام است و حجم نمونه برابر با 407 نفر است كه با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي طبقه‌بندي شده، انتخاب شده‌اند. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه بين احساس عدم امنيت و تمايل به خودكشي رابطۀ معنادار و مستقيم وجود دارد و احساس عدم امنيت در يك فرآيند علّي بر روي تمايل به خودكشي تأثير گذاشته است. همچنين، نتايج نشان داد كه با بالا رفتن امنيت اقتصادي خانواده‌ها، زمينه براي ضعف امنيت فرهنگي آن‌ها فراهم شده و به اعتماد بنيادينِ دانش‌آموزان آسيب رسانده است. اين شرايط بر روي امنيت اجتماعي دانش آموزان نيز تأثير منفي مي‌گذارد؛ به‌ گونه‌اي كه از اضطراب وجودي و دروني رنج مي‌برند كه اين فرآيند باعث ايجاد تمايل به خودكشي در ميان آن‌ها شده است.