بررسي تاثير شيشه ضايعاتي و نانوذرات اكسيد‏هاي فلزي بر روي مقاومت عريان شدگي مخلوط‏هاي آسفالتي

يكي از مواد صنعتي تجزيه‏ناپذير، ضايعات شيشه اي مي‌باشد كه به روش‌هاي مختلف سعي مي‌شود تاثيرات منفي زيست محيطي اين ماده محدود شود. از مهم‌ترين روش‌هاي كنترل ضايعات شيشه‌اي استفاده دوباره از آن در قسمت‌هاي مختلف صنعت است. اخيرا  استفاده از شيشه در صنعت روسازي به عنوان بخشي از ساختار مخلوط آسفالتي، به عنوان يكي از روش‌هاي بازيافت مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. يكي از مشكلاتي كه در بكارگيري اين ماده در مخلوط آسفالتي مشاهده مي‌شود، اين است كه  حساسيت رطوبتي مخلوط آسفالتي افزايش مي‌يابد. بدين منظور در اين تحقيق، مخلوط آسفالت شيشه اي به صورتي ساخته شده است كه 0، 5، 10، 15 و 20 درصد از قسمت ريزدانه سنگدانه‏هاي طبيعي برداشته شده و بجاي آن از شيشه خرد شده استفاده شود. قير مورد استفاده در اين پژوهش قير خالص با درجه نفوذ 70/60 بوده است كه با استفاده از دو نوع افزودني ضد عريان‏شدگي نانو به نام‏هاي نانواكسيد آلومينيوم و نانواكسيد آهن اصلاح شده است. براي بررسي تاثير استفاده از شيشه خرد شده و ماده افزودني ضد عريان‏شدگي نانو، آزمايش لاتمن اصلاح شده (AASHTO T283 ) انجام شده است. نتايج اين پژوهش نشان مي‏دهد كه استفاده از شيشه ضايعاتي باعث افزايش حساسيت رطوبتي مخلوط‏هاي آسفالت شيشه اي مي‏شود و هر چقدر درصد شيشه خرد شده بيشتر شود، مقاومت در برابر رطوبت نيز كمتر مي‏شود. استفاده از افزودني‏هاي ضد عريان‏شدگي نانو باعث شده است كه خصوصيات رفتاري قير تغيير كند و خصوصيات اسيدي قير كاهش پيدا كند. اين تغيير باعث چسبندگي بهتر بين قير با شيشه خرد شده كه خصوصيات اسيدي دارد، مي‏شود.