به‌كارگيري تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چند معياره فازي در برنامه‌ريزي راهبردي توسعه تاكسيراني (مطالعه موردي: كلان‌شهر اهواز)

امروزه يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي پيش روي كلان‌شهرهاي ايران مسئله حمل‌ونقل درون‌شهري است. فقدان برنامه‌ريزي راهبردي براي سامانه‌هاي حمل‌ونقل شهري علاوه بر اين‌كه موجب تكرار سرمايه‌گذاري‌هاي مشترك در زيرساخت‌هاي جامعه مي‌شود، باعث شده مشكلات بي‌شماري در اتصال زيرسامانه‌ها به يكديگر ايجاد و موجب ناهماهنگي و ناسازگاري اين سامانه‌ها با يكديگر نيز گردد. در همين ارتباط، تاكسيراني به‌عنوان يكي از اركان اساسي و بخشي فعال در سيستم حمل‌ونقل عمومي كلان‌شهرها از نقش پراهميتي در توسعه كاركردهايشهريبرخورداراست كه پرداختن به آن مي‌تواند بخش زيادي از مشكلات سيستم حمل‌ونقل درون‌شهري كلان‌شهرها را مرتفع نمايد. به همين منظور پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از رويكردي تلفيقي از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره در محيط فازي نظير ديمتل فازي(FDEMATEL) و فرايندتحليلشبكه‌اي فازي(FANP)و با تلفيق آن‌ها در مدل استراتژيك SWOT، به تدوين و اولويت‌بندي راهبردهاي توسعه تاكسيراني در كلان‌شهر اهواز بپردازد. درراستايدستيابيبهاينهدف ضمنمروريجامعبرادبياتموضوعمرتبطباپژوهشحاضرازنظراتتعداد20نفرازكارشناسانوخبرگانحوزه حمل‌ونقل و ترافيكاستفاده‌شدهاست. يافته‌هاي حاصل از تلفيق تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره در محيط فازي با مدل SWOT، نشان داد كه در جهت نيل به توسعه تاكسيراني در كلان‌شهر اهواز، مي­بايست عملياتي نمودن راهبردهاي توسعه اين نوع از حمل‌ونقل عمومي به ترتيب اولويت: اولويت اول) راهبرد تنوع(ST)؛ اولويت دوم) راهبرد بازنگري(WO)؛ اولويت سوم) راهبرد تهاجمي(SO)؛ و اولويت چهارم) راهبرد تدافعي(WT)، در رأس برنامه‌هاي اجرايي مديران ذي‌ربط قرار گيرد.