درون مايه هاي هويت فرهنگي ايران معاصر و رابطه ميان عناصر آن آسيب شناسي نگرش هاي پيشين و نگاهي به راهبردهاي آينده

Relationship between elements of Iranian culture (Criticizing previous methods of cultural management)

مقاله حاضر، با رويكرد جامعه شناسي فرهنگي و با روش تحليلي ژرفانگر، به مطالعه درون مايه هاي فرهنگ ايراني پرداخته است. همچنين با بهره گيري از مدل مكانيسم هاي دفاع رواني، روانشناسي تحليلي و نظريه ناخودآگاه جمعي يونگ ، نگاه جديدي به عناصر فرهنگي هويت ايران معاصر افكنده و رابطه اين عناصر را با ارائه مستنداتي مورد بررسي قرار داده است . نتايج حاكي از آن است كه روابط اين عناصر در طول تاريخ شكلي ديالكتيكي داشته و هر گاه يك عنصر توسط نظامهاي حاكميتي سركوب يا ناديده گرفته شده ؛ به ناخود اگاه جمعي پس رانده شده در اثر گذشت زمان به تدريج نيرو گرفته و سپس در موعد مقتضي ، به شكل توفنده به سطح بيروني جامعه فوران كرده است. انقلاب اسلامي مردم ايران به نحوي، نتيجه سركوب عنصر اسلامي – شيعي در دوره قبلي بوده است و اين امكان وجود دارد كه پس از جبران اين نياز و در اثر بي مهري به ساير عناصر در آينده ، عنصر ايران دوستانه يا غرب خواهانه و احتمالا تركيبي از آن دو ، تظاهرات آشكارتري داشته باشند. به نظر مي رسد كه عنايت و توجه به اين امر و اجتناب از رويكرد خلوص گرايانه در سياست گذاري و مديريت فرهنگي كشور در آينده مي تواند راهگشا باشد.

Through an analytical survey, in this paper, cultural elements of Iranian culture have been analyzed with a psychological point of view to find out the relation between the elements and the weaknesses in previous management models. Through historical documents, the survey shows that these elements have dialectical relations and whenever one element has been suppressed it has remained in people collective unconscious and rose in another time in other ways such as a revolution. It has been concluded that one dimensional model of cultural management should be avoided and replaced with the one which considers all cultural elements in cultural management.