بررسي امكان تفسير نهج البلاغه از رهگذر روش شناسي اسكينر

فرايند تفسير متون كلاسيك با بهره گيري از روش هاي تفسيري مدرن مساله اي حائز اهميت است كه شايسته است بطور جدي از سوي متفكران علوم ميان رشته اي، براي رسيدن به فهم بين الاذهاني (inter subjectivity) مد نظر قرار گيرد. با توجه به ضرورت نوآوري در بازخواني سنت، موضوع اين نوشتار بررسي اجمالي اين نكته است كه چگونه مي توان مباني هرمنوتيك روشي را با تاكيد بر روش شناسي اسكينر مي توان به مثابه رهيافتي نظري در خوانش تحليلي-تفسيري نهج البلاغه بكار گرفت و از رهگذر آن به برخي نيات مولف پي برد؟ در پاسخ به اين پرسش، ابتدا كليات نظري در هرمنوتيك قصد گرايانه اسكينر را طرح كرده و سپس به نسبت سنجي اين كليات با فرازهايي از نهج البلاغه پرداخته ايم. برآمد نهايي از مقاله پيش رو ما را به اين فرضيه مي رساند كه قواعد و الگوهاي اصلي در مراحل پنج گانه هرمنوتيك اسكينر به شاخصه هايي مي انجامد كه امكان تفسير معنايي از نهج البلاغه را ميسر نموده و با غبارروبي از زمينه هاي زماني، مكاني و استعاري اين متن، اهداف اصلي حضرت امير را از فحواي كلام ايشان آشكار مي سازد.