مقايسه روش‎هاي ارزيابي پايداري خاكدانه به‎عنوان يكي از شاخص‎هاي كيفيت فيزيكي خاك

پايداري خاكدانه، توانايي خاك در نگهداري و حفظ ترتيب فاز جامد و فضاي خلل و فرج بعد از اعمال تنش‎هاي مكانيكي است. گرچه تاكنون يك روش رضايت‎بخش جامع براي تعيين كيفيت فيزيكي خاك ارائه نشده است ولي پايداري خاكدانه مي‎تواند به‎عنوان يكي از مهم‎ترين شاخص‎هاي كيفيت فيزيكي خاك قلمداد شود. هدف از اين مطالعه، ارزيابي روش‎هاي مناسب و استاندارد تعيين پايداري خاكدانه است كه قادر به تشخيص شرايط كيفي فيزيكي خاك‎هاي داراي بافت متوسط در هر دو منطقه خشك و مرطوب باشد. تعداد 120 نمونه خاك كه شصت نمونه مربوط به منطقه مرطوب گيلان و شصت نمونه ديگر از استان فارس با اقليم خشك انتخاب شدند. هر 10 نمونه خاك با بافت مشابه مخلوط شده و در نهايت يك نمونه خاك تعيين شد. بعد از هوا خشك‎شدن و الك‎كردن نمونه‎ها، تعيين بافت به‎روش پيپت و كربن‎آلي خاك به‎روش اكسيداسيون انجام گرفت. همچنين نمونه‎هاي دست‎نخورده با استفاده از استوانه‎هاي فلزي جهت تعيين ضريب آبگذري اشباع، منحني رطوبتي و جرم مخصوص ظاهري خاك برداشته شد. تعيين هدايت هيدروليكي اشباع به‎روش بار ثابت صورت گرفت. براي اندازه‎گيري پايداري خاكدانه، از روش‎هاي كمپر رزنا، لابيزسونايس، و دي‎لينهير-دي‎بودت استفاده شد. براساس نتايج حاصل از اين تحقيق، مقادير ميانگين وزني قطر خاكدانه‎ها در روش‎هاي كمپر–رزنا و لابيزسونايس براي مطالعه پايداري ساختمان در هر دو اقليم مناسب هستند. اگر يك روش بررسي سريع و ساده از وضعيت ساختمان خاك مورد نياز باشد، تست‎هاي ساده مثل كمپررزنا با اشباع سريع و همچنين لابيزسونايس در حالت مرطوب شدن سريع مي‎توانند مورد استفاده واقع شوند.