امكان‌سنجي انتقال شرط و موافقت‌نامه‌ي داوري

Feasibility of Assignment or non-Assignment of arbitration clause and Arbitration Agreement

قابليت انتقال شرط داوري يا موافقت‌نامه‌ي داوري از موضوعات بسيار مهم در حوزه‌ي داوري داخلي و خارجي است و در حقوق كشورهاي ديگري از جمله انگليس و آمريكا اين اصل مورد پذيرش واقع شده است. در اين خصوص موافقان و مخالفاني نيز وجود دارند كه هر يك داراي استدلالي در اين باره هستند. در حقوق ايران مفاد ماده 481 قانون آيين دادرسي دادگاه‌هاي عمومي و انقلاب در امور مدني مصوب 1379 كه همان ماده 656 قانون آيين دادرسي مدني سابق مي‌باشد، فوت يكي از طرفين قرارداد را سبب زوال داوري دانسته است؛ بنابراين اگر داوري ضمن عقد لازم و يا حتي قرارداد موضوع ماده 10 قانون مدني مورد توافق قرار گيرد، با فوت يكي از طرفين معامله، هر چند عقد به اعتبار خود در حق وراث باقي مي‌ماند، ليكن، شرط داوري ضميمه‌ي آن زايل مي‌گردد و اين بدان معنا است كه انتقال قهري عقد لازم، سبب انتقال شرط داوري مندرج در آن نمي‌شود. اين مقاله از مداقه و بررسي مواد فوق، قابليت شخصي بودن شرط داوري را نتيجه‌گيري مي‌نمايد.

Assignment of arbitration clause or arbitration agreement is very important in internal and international arbitration and it has accepted in the law of other countries for example the U.K. and the U.S. In this regard there are some proponents and opponents each one has him/her own arguments. Article 481 of civil procedure code provides that the death of one of the parties to the agreement leads to termination of arbitration Thus if arbitration concludes under separate binding contract or in under the terms of article 10 of civil code, that arbitration will be terminate by death of one of the parties. It means that legal assignment of the contract, doesn`t cause assignment of arbitration clause. This article, concludes that arbitration clause can be personal.