لزوم ‌بازگشت‌پذير ساختن سيستم‌هاي زهكشي شهري تحت شرايط غير قطعي آينده

امروزه با توجه به اثرات مخرب سيل بر روي حوضه‌هاي شهري، ‌بازگشت‌پذيري به عنوان رويكردي نوين در افزايش ارتقاء آمادگي و افزايش پايداري و سازگاري در مواجهه با وقوع سيلاب و كاهش آسيب‏ پذيري جوامع در معرض خطر سيل، اهميت ويژه‌اي يافته است. بازگشت‌پذيري يك سيستم به معناي توانايي آن در جذب اختلالات وارد شده و بازيابي آن پس از وقوع شكست مي‌باشد. با وجود پيشرفت‌هاي قابل توجهي كه تاكنون در سراسر جهان براي رسيدن به مديريت پايدار آب شهري صورت گرفته، سيستم‌هاي زهكشي شهري به طور فزاينده‌اي توسط محرك‌هاي غيرقطعي متعدد در رابطه با تغييرات آينده تهديد مي‌شوند. بنابراين امروزه در بسياري از نقاط جهان ‌بازگشت‌پذير ساختن سيستم‌هاي زهكشي رواناب شهري نسبت به سيل با هدف افزايش پايداري بلند مدت جوامع شهري، امري ضروري است. اين مقاله پس از معرفي مفهوم ‌بازگشت‌پذيري و كاربرد آن در رابطه با زيرساخت‌هاي منابع آب، به طور خاص ‌بازگشت‌پذيري سيستم زهكشي شهري در رابطه با اثرات شرايط غيرقطعي آينده (ناشي از تغييرات اقليمي و توسعه شهري) و كمّي‌سازي بازگشت‌پذيري اين سيستم‌ها نسبت به سيل را بحث و بررسي مي‌كند. همچنين چگونگي به كارگيري روش‌هاي مناسب در رابطه با اعمال رويكرد بازگشت‌پذيري در مديريت يكپارچه زهكشي شهري بحث مي‌شود. در نهايت ضرورت به‌كارگيري ديد جامع و يكپارچه در مديريت سيل و رواناب‌هاي شهري و نيز توجه به معيارهاي پايداري در اين رابطه و لزوم در نظر گرفتن اولويت‌هاي تصميم‌گيري در استفاده از رويكردهاي زهكشي پايدار با توجه به شرايط منطقه مورد نظر، شرح داده شده است.