بررسي‌ چگونگي‌ مقاومت‌ در درمان‌ ليشمانيوز جلدي‌ با مگلومين‌ آنتي‌موان‌ (گلوكانتيم‌): مقايسه‌ حساسيت‌ انگل‌ جدا شده‌ از بيمار به‌ دارو در محيط‌ كشت‌ با پاسخ‌ كلينيكي‌ بيمار به‌ درمان‌

Evaluation of meglumine antimonate therapy in cutaneous leishmaniasis: Comparison of in vitro sensitivity of Leishmania tropica isolates from patients treated with drug with clinical response

سابقه‌ و هدف‌: با توجه‌ به‌ اينكه‌ درمان‌ اساسي‌ در بيماري‌ ليشمانيوز با تركيبات‌ آنتي‌موان‌، شامل‌ پنتوستام‌ و گلوكانتيم، صورت‌ مي‌گيرد و مقاومت‌ داروئي‌ بيمار به‌ اين‌ تركيبات‌ خصوصاً در مناطق‌ اندميك‌ يكي‌ از مشكلات‌ اصلي‌ در اين‌ بيماري‌ است‌. اين‌ مطالعه‌، جهت‌ ارزيابي‌ حساسيت‌ و يا مقاومت‌ سوش‌هاي‌ Leishmania tropica جدا شده‌ از بيماران‌ را در محيط‌ كشت‌ و در حالت‌ تكثير داخل‌ سلولي‌ (فرم‌ اماستيگوئي‌) در مقابل‌ دو تركيب‌ سه‌ ظرفيتي‌ و پنج‌ ظرفيتي‌ آنتي‌موان‌، انجام‌ گرديد و نتايج‌ آن‌ با پاسخ‌ درماني‌ بيماران‌ مقايسه‌ شد. مواد و روش‌ها: جهت‌ انجام‌ اين‌ بررسي‌ از بيمار مبتلا به‌ ليشمانيوز جلدي‌ در منطقه‌ اندميك‌ نمونه‌برداري‌ شد. انگل‌هاي‌ جدا شده‌ از هر بيمار در محيط‌هاي‌ جامد و مايع،‌ كشت‌ و تكثير گرديد. سپس‌ با استفاده‌ از ماكروفاژهايِ زنده‌ مايع‌ صفاق موش‌، كشت‌ و تكثير انگل‌ در داخل‌ سلول‌هاي‌ ماكروفاژ و در پليت‌هايي‌ مخصوص‌ فراهم‌ گرديد. كاهش‌ رشد انگل‌ در داخل‌ ماكروفاژ و همين‌طور كاهش‌ درصد ماكروفاژهاي‌ آلوده‌ شده‌ در اثر اضافه‌ نمودن‌ دارو تعيين‌ و بدين‌ وسيله‌ ميزان‌ حساسيت‌ انگل‌ در مقابل‌ اين‌ تركيبات‌ در حالت‌ In vitro مشخص‌ گرديد. يافته‌ها: نتايج‌ حاصله‌ از اين‌ بررسي‌ نشان‌ داد كه‌ تركيب‌ آنتي‌موان سه‌ ظرفيتي‌ با حداقل‌ غلظت‌ µg/ml100 به‌ طور معني‌دار باعث‌ كاهش‌ تكثير داخل‌ سلولي‌ انگل‌ جدا شده‌ از هر بيمار مي‌گردد (0/05

Introduction: Basic treatment in Leishmaniasis consists of the administration of antimonial drugs, sodium stibogluconate (Pentostam) and meglumine antimonate (Glucantime). Unfortunately, treatment failure, especially in endemic areas, is becoming a common problem in this disease. This study was undertaken to evaluate the in vitro resistance or susceptibility of Leishmania tropica isolated from patients in endemic areas to tri- and pentavalent antimonial drugs and to compare them with the clinical response of the patients to antimonial therapy. Materials and Methods: The parasites were isolated from the patients in endemic area. These isolates were cultured using solid media (3N media) and liquid media (RPMI-1640). The in vitro intracellular amastigotes of the parasites were prepared by using of viable murine macrophages in three-chamber tissue plates. Then a dilution of the antimonial drug was added to each chamber. Drug efficacy was measured by counting the percent of infected macrophages and the number of intracellular amastigotes per one hundred of infected cells. Results: The results showed that the minimum concentration of the trivalent antimony equal to 100 mg/ml was significantly effective to inhibit the growth of intracellular parasites (P<0.05). There was not significant correlation between the mean numbers of the intracellular amastigotes with the persistent of the lesions (P>0.05). Furthermore, there was not significant correlation between the percent of infected macrophages with the duration of the treatment in each patient. Conclusion: The present results suggest that the lack of relationship between the infectivity of the Leishmania isolated from patients with persistence lesions.