داستان رستم و سهراب در بررسي تطبيقي با تراژدي ارسطويي

The Tragedy of Rostam and Sohrab in Comparison with Aristotle Tragedy

ادبيات نمايشي در كنار ادبيات روايي و حماسي، از شاخه‌هاي اصلي ادبيات محسوب مي‌شود كه از زمان ارسطو تا قرن هجدهم ميلادي به دو ژانر اصلي تراژدي و كمدي تقسيم شد. داستان رستم و سهراب است كه نمونه‌اي از داستان‌هاي حماسي و پهلواني ايران است، شاخصه‌هاي تئاتري ارسطويي را در خود جاي داده است. اين داستان بر پي‌رنگي استوار است كه شالوده آن نمايش اراده شخصيت اصلي براي يافتن پدر در مناقشه‌اي دراماتيك است. هدف فردوسي تزكيه احساس است كه با برانگيختن حس همدردي در مخاطب، ايجاد مي‌شود. اين مقاله با استناد به مباني تئاتر ارسطويي برگرفته از كتاب «بوطيقا»، به بررسي عناصر نمايشي در داستان رستم و سهراب مي‌پردازد تا ديدگاه ارسطو در مورد ادبيات نمايشي مشخص گردد، آنگاه خواننده برداشتي جامع راجع به خصوصيات اين نوع تئاتر و تأثير آن در داستان مذكور پيدا كند.

Dramatic literature beside the narrative literature and Epic literature are known as the main branches of literature which have been divided into two genres: comedy and tragedy. The tragedy of Rostam and Sohrab as symbol of epic Iranian stories owns Aristotelian theatric criterion. The mentioned tragedy is based on a theme which shows the will to find the father in a dramatic struggle. The present paper citing the Aristotelian theatric principles derived from Poetics studies and surveys dramatic factors in the tragedy of Rostam and Sohrab in order to clarify Aristotle’s viewpoint on dramatic literature. Thus the reader – of the paper – may obtain comprehensive understanding of this tragedy.