بررسي كاركردهاي غزل در شعر ابن زيدون و شهريار

Studying Sunnet's Application in Ibn Zaydún and Shahriyar Poetries

با مطالعه اشعار ابن زيدون شاعر عرب زبان و شهريار شاعر فارسي زبان، درمي‌يابيم كه نقاط اشتراكي در زندگي هر دو شاعر وجود دارد، چراكه معشوقه دو شاعر از آن‌ها دور افتادند و دو شاعر در آتش عشق سوختند و در عين حال با سرودن اشعاري كه نشانگر سوز و گداز آن‌ها است، بر عشق و وفاداري خود پافشاري ورزيدند و آن را عرضه داشتند. در پي وقايعي كه بر زندگي آن‌ها گذشت و روزگار بر آن‌ها بسيار تنگ گرفت، روزگار و اهل آن را مورد مذمت قرار داده و از اين سرزنش‌ها معشوقه‌هايشان هم مستثني نبودند. از آنجا كه ايران و اندلس از طبيعت حاصلخيز و مناظر طبيعي افسونگري برخوردار بوده‌اند، شهريار و ابن زيدون از اين موهبت الهي براي توصيف معشوقه‌هايشان بسيار استفاده كردند. اين دو شاعر همچنين با آگاهي از قرآن، از اين منبع سرشار در شعر خود بهره گرفته و به اقتباس از آيات قرآني پرداخته‌اند. همچنين شعر آن دو شعر عفيف به شمار مي‌‌آيد و شعر اين دو شاعر از مظاهر وقاحت به دور است.

It could be resulted out that there are common aspects in Arab Ibn Zaydún and Iranian Shahriyar's poetries by studying their works; while both were far away from their beloveds and burnt in the fire of love but were loyal and faithful to them and insisted their love. Following the hard and suffering times of their live, they blames the era and their beloveds were not exception. Since Iran and Andalusia were charming in nature and fertile lands, both abovementioned poets have enjoyed them to describe their beloveds. Two poets who were familiar with Holy Quran, applied this precious source in their poetries too. Their poems are also moral and decent.