بررسي رابطه خاك-لندفرم در جنوب هرات، غرب افغانستان

خاك به عنوان يكي از اجزاي اصلي لندفرم‌ها، تغيير و تحولات آنها به يكديگر وابسته است و شناسايي رابطه خاك لندفرم، پايه مطالعات شناسايي خاك است. هدف از اين مطالعه شناسايي فرايندهاي ژئومورفيك و خاك‌سازي تغيير و تحول خاك‌هاي در جنوب هرات افغانستان بود. بدين منظور، 5 خاكرخ در امتداد يك برش از سطوح ژئومورفيك مخروط افكنه، حد واسط مخروط افكنه و دشت دامنه‌اي، دشت دامنه‌اي و دشت سيلابي تشريح و نمونه‌برداري شد. ويژگي‌هاي فيزيكي و شيميايي، كاني‌شناسي رس و ويژگي‌هاي ميكرومورفولوژيكي خاك‌ها تعيين شد. متكامل ترين خاك با افق آرجيليك– كلسيك (Btk) در سطح ژئومورفيك مخروط افكنه مشاهده شد. در سطوح ژئومرفيك ديگر، به دليل اضافه شدن رسوبات، خاك تكامل نداشته است. در اراضي حد واسط مخروط افكنه دشت دامنه‌اي و بخش از دشت دامنه‌اي، به دليل گود افتادگي اين اراضي، املاح، در سطح تجمع پيدا كرده‌اند و هدايت الكتريكي خاك‌ها تا بيش از 40 دسي‌زيمنس بر متر مي‌رسيد. در دشت سيلابي به دليل نوسانات آب زير زميني، خاك ها شرايط احيايي و اكسيدي را نشان مي‌دادند. ايليت، كلريت، اسمكتيت، كائولينيت، پاليگورسكيت كاني‌هاي غالب در بخش رس خاك مي‌باشند. وجود پوشش‌هاي رسي روي نودول‌ كربنات‌هاي ثانويه در افق Btk نشان دهنده دوره‌هاي تناوب خشك و مرطوب اقليم مي‌باشند. تغيير و تحولات خاك در منطقه مورد مطالعه در جنوب هرات، با خاك‌هاي مناطق خشك ايران مشابهت دارد.