اثر مديريت آبشويي بر تغييرات شوري در سيستم آبياري قطره اي زير سطحي (مطالعه موردي: سمنان)

اعمال آبشويي همراه با مديريت صحيح آبياري يكي از روش‌هاي مؤثر در كاهش ميزان شوري خاك است. در اين پژوهش تأثير مديريت آبشويي بر تغييرات ميزان شوري در سه رژيم آبياري منطبق بر مديريت زارع (I1)، نياز آبي (I2) و نياز آبي و آبشويي (I3) در باغ پسته اي در منطقه ي صفائيه، از توابع شهرستان سرخه در استان سمنان مورد بررسي قرار گرفت. نتايج حاصل از پژوهش بيان گر عملكرد بهتر دو رژيم I2 وI3 در خارج كردن سديم از منطقه ريشه بود و رژيم آبياري I2 به دليل كاهش بيشتر ميزان سديم در مقابل حجم آب كاربردي كم تر و نيز بهتر عمل كردن در طول دوره رشد مناسب تر از رژيم آبياريI3 بود. از لحاظ ميزان منيزيم رژيم I2 نسبت به رژيم I1 و I3 موفق تر عمل كرد. اعمال بيش از حد مجاز آب نه تنها اثر مطلوبي بر خارج كردن املاح از منطقه ريشه ندارد بلكه ممكن است باعث تجمع املاح و آسيب رساندن به گياه شود. بيش ترين مقدار كلسيم موجود در خاك متعلق به رژيم I2 و I3 به ترتيب برابر با 52.3 و 58.1 ميلي اكي والان بر ليتر و كم ترين مقدار اين عنصر مربوط به رژيم I1 و I2 برابر با 40.8 ميلي‌اكي‌والان بر ليتر بود. از لحاظ ميزان SARرژيم I2 با كاهش معني دار بيش تري مواجه بود و نسبت به رژيم‌هاي ديگر برتري داشت. در زمان پس از اولين آبياري در ميزان ECe در عمق هاي 25 و 75 سانتي متر اختلاف معني داري وجود نداشت، ولي در عمق 50 سانتي متريECe كاهش معني‌داري داشت. بيشترين ميزان ECe با مقدار 14.5 دسي زيمنس بر متر در عمق 75 سانتي متري از سطح خاك در زمان 98 روز پس از اولين آبياري مشاهده شد. اعمال آبشويي باعث كاهش ميزان SAR در انتهاي فصل رشد نسبت به ابتداي فصل رشد گرديد و اين كاهش در ميزان SAR در اثر اعمال آبشويي در رژيم آبياري I2 بيشتر بود و نسبت به دو رژيم آبياري ديگر موفق تر عمل كرد. لذا تا شروع فصل رشد بعدي كه از بهار شروع مي شود ميزان SAR كم تري را در خاك ذخيره كرده كه مي تواند اثرات زيان آور آن را تعديل كند.