تأثير دلبستگي درماني بر اختلال ثانويه روان‌شناختي ناشي از اختلال خوردن دختران ابتدايي مبتلا به اختلال پرخوري و چاقي

هدف از اين پژوهش بررسي تأثير دلبستگي درماني بر اختلال  ثانويه روان‌شناختي ناشي از اختلال خوردن دختران داراي چاقي بود. اين پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمونپس‌آزمونپيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش، دختران مقطع ابتدايي مبتلا به مشكلات دلبستگي و چاقي بودند كه از آن‌ها 32 نفر به‌صورت تصادفي به دو گروه كنترل (16 دختر) و آزمايش (16 دختر) تقسيم شدند. روش نمونه‌گيري هدفمند بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اختلال دلبستگي كودكان (راندولف 1996)، پرسشنامه اختلال  ثانويه روان‌شناختي ناشي از ويژگي‌هاي اختلال خوردن (بوهن و فربورن، 2008) و پرسشنامه اختلال پرخوري (ماركوس و كالارچين، 2003) بود. پس از تشكيل گروه‌ها (آزمايش و كنترل) و اجراي پيش‌آزمون، مادران گروه آزمايش به مدت 10 جلسه در طول دوماه‌ونيم در برنامه مداخله مبتني بر دلبستگي شركت نمودند و گروه كنترل مداخله‌اي دريافت ننمود. پس از پايان مداخله، بر روي دو گروه پس‌آزمون و پس از 45 روز آزمون پيگيري انجام شد. نتايج تحليل كوواريانس تك متغيره نشان داد كه در مرحله پس‌آزمون و پيگيري كاهش معني‌داري در نمره اختلالات ناشي از خوردن گروه آزمايش نسبت به كنترل، وجود دارد (0.005 p). با توجه به نتايج، درمان مبتني بر دلبستگي مي‌تواند به‌عنوان شيوه مداخله در جهت كاهش اختلال  ثانويه روان‌شناختي ناشي از اختلال خوردن در كودكان داراي چاقي به كار گرفته شود.