تأثير رهبري اصيل بر سلامت رواني: نقش ميانجي‌گرانه حيطه‌هاي زندگي كاري و خوداثربخشي مقابله شغلي

هدف پژوهش، بررسي تأثير رهبري اصيل بر سلامت ‌رواني با نقش ميانجي‌گرانه حيطه‌هاي زندگي كاري و خوداثربخشي مقابله شغلي است. جامعه آماري پژوهش كليه كاركنان يك شركت دولتي تابعه وزارت نيرو در استان خوزستان است كه 325 نفر از آن‌ها به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه رهبري اصيل (ALI) (والومبا و همكاران، 2008)، حيطه‌هاي زندگي كاري (لايتر و مسلش، 2004)، خوداثربخشي مقابله شغلي (پيزانتي و همكارن، 2008) و سلامت عمومي (گلدبرگ و ويليامز، 1998) هستند. ارزيابي الگوي پيشنهادي از طريق الگويابي معادلات ساختاري (SEM) از نوع تحليل مسير انجام گرفت. براي آزمون اثرهاي واسطه‌اي در الگوي پيشنهادي از روش بوت استراپ استفاده گرديد. الگوي فرضي پژوهش از برازش نسبتاً خوبي با داده‌ها برخوردار است. يافته‌ها نشان داد كه رهبري اصيل بر حيطه‌هاي زندگي كاري تأثير مستقيم معنادار (‌0.001 P)، حيطه‌هاي زندگي كاري بر خوداثربخشي مقابله شغلي و سلامت رواني تأثير مستقيم معنادار (‌0.001 P) و خوداثربخشي مقابله شغلي بر سلامت رواني تأثير مستقيم معنادار داشت (‌0.001 P).