نقش سبك‌هاي دلبستگي در رفتارهاي پرخطر نوجوانان پسر مقطع متوسطه دوم

از منظر روان‌شناسي تحولي مي‌توان به گستره نوجواني، دوره مرور علائم مرضي روان‌شناختي اطلاق نمود. هدف اين پژوهش بررسي نقش سبك‌هاي دلبستگي در رفتارهاي پرخطر نوجوانان بود. جامعه آماري 2570 نفر از دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه شهرستان نجف‌آباد (اصفهان) در سال تحصيلي 93-1392 بودند كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي 247 نفر از آن‌ها انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري شامل مقياس سبك‌هاي دلبستگي (كولينز و ريد، 1990) و مقياس رفتارهاي پرخطر نوجوانان ايراني (زاده‌محمدي و همكاران، 1390) بود. نتايج تحليل رگرسيون چندمتغيري به شيوه گام‌به‌گام نشان داد سبك دلبستگي ايمن مؤلفه‌هاي رانندگي خطرناك، خشونت، سيگار كشيدن و مصرف الكل رفتارهاي پرخطر را به ترتيب با تبيين 4، 6، 8 و 11 درصد واريانس آن‌ها به‌صورت منفي، سبك دلبستگي اجتنابي مؤلفه‌هاي مصرف مواد و دوستي با جنس مخالف را با تبيين 13 و 8 درصد واريانس آن‌ها و سبك دلبستگي دوسوگرا مؤلفه‌هاي دوستي با جنس مخالف و رابطه و رفتار جنسي را با تبيين 6 و 5 درصد واريانس آن‌ها مورد پيش‌بيني قرار داده است (0.05 p). اين نتايج نشان مي‌دهد سبك‌هاي دلبستگي نقش مهمي در گرايش يا پيشگيري از گرايش دانش‌آموزان و نوجوان به رفتارهاي پرخطر دارد.