اثربخشي گروه‌درماني وجودي بر خوددلسوزي و تاب‌آوري مادران كودكان كم‌توان ذهني

هدف اين پژوهش، بررسي اثربخشي گروه‌درماني وجودي بر خوددلسوزي و تاب‌آوري مادران كودكان كم‌توان ذهني بود. اين مطالعه نيمه‌آزمايشي با استفاده از طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماري پژوهش شامل همه مادران كودك كم‌توان ذهني بود كه به مراكز توانبخشي شهر اردبيل در سال 1396 مراجعه كرده بودند. 30 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه برابر آزمايش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمايشي طي 8 هفته تحت درمان وجودي قرار گرفت و در اين مدت بر گروه گواه مداخله انجام نگرفت. پرسشنامه خوددلسوزي (ريس، پومر، نف و ون جاجت، 2011)  و تاب‌آوري (كانر و ديويدسون، 2003) به‌عنوان ابزار ارزشيابي مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آماري توصيفي و تحليل كوواريانس مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج به دست آمده از مقايسه پس‌آزمون دو گروه، حاكي از اين است كه نمرات پس‌آزمون خوددلسوزي و تاب‌آوري گروه مداخله و كنترل تفاوت معني‌داري دارد (P lt;0.01). به اين ترتيب مي‌توان گفت كه گروه‌درماني ‌وجودي موجب افزايش نمرات خوددلسوزي و تاب‌آوري در مادران كودكان كم‌توان ذهني خواهد شد.