تأثير آموزش به شيوه ايفاي نقش بر پرخاشگري و ابراز وجود پسران نوجوان مراكز شبانه‌روزي

هدف از انجام پژوهش، تأثير آموزش ايفاي نقش بر پرخاشگري و ابراز وجود پسران نوجوان (بازده سني 14 تا 18 سال) مراكز شبانه‌روزي بود. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش، شامل همه پسران نوجوان ساكن در مراكز شبانه‌روزي شهر سنندج بود كه با توجه به در دسترس بودن فهرست افراد جامعه از ميان آن‌ها نمونه‌اي‌ به حجم 30 نفر به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب و پس از تكميل پرسشنامه ابراز وجود لي، هالبرگ، سلمون و هاس (1985) و پرسشنامه پرخاشگري باس و پري (1992) به‌صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. براي گروه آزمايش 6 جلسه گروهي 90 دقيقه‌‌اي آموزش ايفاي نقش اجرا و بعد از مداخله براي هر دو گروه پس‌آزمون به عمل آمد. براي تحليل داده‌ها از روش آماري تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه متغير وابسته ابراز وجود و پرخاشگري در گروه آزمايش در مقايسه با گروه كنترل، تفاوت معناداري داشته است (p lt;0/001). بنابراين از يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش ايفاي نقش در افزايش ابراز وجود و كاهش پرخاشگري پسران نوجوان مؤثر بوده است.