مطالعات امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران: مروري روش شناختي

قدمت مطالعات امنيتي و راهبردي در ايران به بيش از دو دهه (از اواسط دهۀ 70 خورشيدي) مي رسد. در اين دوره آثار مختلف در اين زمينه به اشكال مختلف منتشر شد. همين امر زمينه را براي بومي سازي و كاربرد مفاهيم و مباحث مطالعات امنيتي در ايران فراهم ساخت. آثاري كه در طي اين مدت منتشر شده، هرچند اندك هستند، امّا اين امكان را فراهم م يسازد تا مورد بازنگري نقادانه و سنجش گرانه قرار گيرد. اين مقاله به دنبال بررسي روش پژوهش با استناد به پنج متن اصلي و بومي در مطالعات امنيتي است. بنابراين پرسش اصلي مقاله اين است كه مهم ترين مشكلات رو ش شناختي پژوهش در مطالعات امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران كدم اند. پاسخ اوليه به اين پرسش را مي توان در چهار مشكل عمده جستجو كرد: مشكل تبيين، مشكل ادراكي، مشكل پيش بيني و درنهايت مشكل كنترل. اين چهار وجه مهم ترين موضوعات روشيِ پژوهش علوم رفتاري است كه در مطالعات امنيتي كشور ما ديده مي شود. اين مشكلات به گونه اي است كه در پي هم مي آيند و مهم ترين مشكل نيز مشكل تبيين است كه مشكلات ديگر را در پي دارد. به عبارت ديگر، مشكل در تبيين باعث مي شود تا امكان درك واقعي و عيني و درنتيجه پيش بيني و كنترل مسائل امنيتي دچار مشكل گردد. اين مقاله بر اين ادعا است كه رفع اين چهار مشكل عمده، زمينه مناسبي براي مطالعه علمي و روشي مطالعات امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران فراهم خواهد ساخت.

فاقد چكيده مي باشد