درآمدي بر اشتغال در بخش‌هاي عمده استان تهران براساس داده- ستانده بخشي

An Introduction to Employment in Main Parts of Tehran Province Based on Output-Input Division

اين پژوهش با هدف شناسايي و بررسي وضع موجود بازار كار و تحليل زواياي آشكار و پنهان بيكاري و توسعه اشتغال با روش كمي در استان تهران انجام شده است. ابتدا با استفاده از اطلاعات آماري و از طريق تعيين سهم بخش‌هاي اقتصادي از بازار كار و ميزان دادوستد نيروي كار بين بخشي، براي تمامي شهرستان‌هاي استان تهران، ميزان كمي جذب و مازاد نيروي كار مشخص شد و سپس در افق چشم‌انداز ايران 1404، اندازه واقعي تقاضاي نيروي كار برآورد گرديد. در اين تحقيق، از روش‌هاي مبتني بر داده- ستانده به بازار كار استفاده شده است كه عبارتند از: روش اول، مبتني بر آمار شاغلان بخش‌هاي اقتصادي كه شامل روش تغيير سهم و روش ضريب مكاني است. روش دوم، روش داده- ستانده مبتني بر ارزش‌افزوده توليد است كه براي ارزيابي جذب يا صدور نيروي كار در سه بخش عمده اقتصادي، كشاورزي، خدمات و صنعت در هر شهرستان استفاده شده است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهند كه سهم اشتغال در بخش كشاورزي از سال 1385 تا سال 1394، با 1/0 درصد كاهش مواجه بود و از سال 1395 تا سال 1404، با 1/0 درصد افزايش روبه‌رو خواهد شد. سهم اشتغال در بخش صنعت از سال 1385 تا سال 1394، 3/0 درصد افزايش داشته و سپس تا سال 1404 با كاهش تقريباً پنج درصدي همراه خواهد بود. سهم بخش خدمات از سال 1385 تا سال 1394 تقريباً ثابت بوده (2/0 درصد كم شده) و سپس از سال 1394 تا سال 1404 به روند افزايشي خود ادامه مي‌دهد و تقريباً به رشد 5 درصدي خواهد رسيد. بيشترين تغيير در اشتغال مربوط به سهم بخش خدمات مي‌باشد، بيشترين ضريب مكاني با روش اشتغال، مربوط به شهر تهران در بخش خدمات و پايين‌ترين نيز مربوط به شهر تهران در بخش كشاورزي و صنعت مي‌باشد.

This paper has been done in order to recognize and review the existing job market, to analyze obvious and hidden aspects of unemployment, and to develop employment field in Tehran province. First, by using statistical information and determining economic parts ratio of job market and work force’s divisional transition, the quantity and additive parts of work force for all towns of Tehran province were specified and then the real amount of work force demand was estimated in Iran horizon prospects up to 2025. In this paper, some models were used, based on output-input job market way. They include: the first method was based on employees statistics in economic portion. It consists of shift-share with location-quotient method. The second method input-output is based on production value added, that was used in three main parts such as economy, agriculture, service and industry to evaluate attraction or export of work forces in every town. The research findings show that employment share in agricultural part from 2006 to 2015 encountered 0.1% reduction and from 2016 to 2025 it would face 0.1% amplification. Employment share in industry part increased up to 0.3% and then to 1404 it would encounter 5% reduction. Service sector share in 2006 to 2015 was nearly stable (it decreased to 0.2%). and then from 2015 up to 2025 it continues its increase procedure and reached to 5% growth. Most employment variation is related to the share of service sector. Most location-quotient using employment model is related to Tehran city in service sector and least amount related to Tehran city is in agricultural and industrial par